10 en 11 juni 2018 (Nederland/Oekraine/Thailand)
Door: Karin Verhagen
Blijf op de hoogte en volg Karin
11 Juni 2018 | Thailand, Bangkok
Zondag 10 juni - dag 1 - Nederland / Oekraine
De tweede blog over deze reis maar wel de eerste blog over de grenzen van de lage landen. Na op het werk vrijdag alles in vertrouwde handen van collega M en J achtergelaten te hebben was het…..vakantie! Mijn favoriete moment is dan daadwerkelijk de deur achter me dicht te trekken. Want wat gaat eraan vooraf? Spullen verzamelen, huis schoon, wassen draaien, dingen regelen (en vooral ook vergeten denk ik zo), koffiebezoekjes, telefoontjes, appjes, tas inpakken etc. Ik zag ook nog een oproep om zwerfhonden uit Bangkok mee naar Nederland te nemen maar daar heb ik geen reactie meer op gehad. (Zelfs honden willen niet naar de Oekraine :-). Het rare is dat ik vanaf vrijdag nerveus was. Waarvoor? Geen idee. Want toen pap en mam voor kwamen rijden om me naar het station te brengen was dat in 1 klap weg!
Ik was ruim op tijd op het station. (Toen nog wel). Plekje in de stiltecoupe dus de eerste drie kwartier heerlijk rustig opstarten en genieten. Toen kwam er een familie in de coupe zitten die de term ‘stilte’ in alle vertalingen op de ramen van het treintoestel gemist hadden en er lustig op los tetterden. De incheck rij bij UIA was lang dus daar ben ik kostbare tijd verloren. Oh ja, en voor het geval er mensen zijn die niet weten waar UIA voor staat? Dat staat voor Ukranian Airlines. Over het neerhalen van het toestel heb ik menig opmerking gehad maar ik ga ervan uit dat ze geen eigen toestellen neerhalen. Totdat er een wijsneus zei dat Nederland nog wel een appeltje te schillen had met de Ukraine, haha. Wat een lieve mensen met een warme uitstraling stonden er in de rij. Maar niet heus! De gezichten zijn hoekig en stuurs en als ze praten klinkt dat zo agressief en onaardig dat je vooral geen verkeerde beweging wil maken. Packpack uiteindelijk ‘ingeleverd’. 11,7 kilo! Hoe kan dat? Mijn handtas thuis is nog zwaarder! Misschien kom ik er nog wel achter waar ik voor die overige 11 kilo op misgrijp. Douane was ik zo door maar ik oog dan natuurlijk heel betrouwbaar. Maar godsamme, ik had veel tijd verspeeld met het droppen van mijn backpack. En aangezien ik gelezen had dat ik voor een ticket van 350 euro geen 3-gangen maaltijd kan verwachten in het vliegtuig wilde ik zeker nog iets nuttigen. Een broodje en een kop thee en net op tijd bij de gate.
En toen bleek mijn truc die vaak werkt om achterin het vliegtuig te gaan zitten omdat daar vaak extra plekken vrij zijn niet te werken. Ik was beland tussen een schoolklas met dertig Oekrainse 10-jarige kinderen en begeleiders. Rechts van mij 2 jongetjes. 1 van de begeleiders dacht dat ik me daar wel over kon ontfermen. Ahum! Aan het jongetje rechts van me had ik geen kind. Hij is vlak na het opstijgen tegen mijn schouder aan in slaap gevallen en 2 uur lang niet meer wakker geworden. Dat was echt zoals ik over de start van mijn vakantie had gedroomd. Met een 10-jarig jongetje uit de Oekraine slapend tegen me aan. Waar is die slaperige Brad Pitt als je hem nodig hebt?
Na 2 uur landde het vliegtuig in Kiev. En toen ging er iets (bijna) mis. Aangezien er hierna een vlucht van 10 uur zat aan te komen, met nog steeds dezelfde niet luxe airline, wilde ik iets eten. Willen is een understatement – ik moest iets eten. Eerst ben ik een shop in gegaan om een double jack te kopen en toen viel mijn oog op een italiaanse foodcorner. Perfect! De jongen van de winkel had me geholpen aan een half uur wifi dus dat is mijn eerste held van deze reis. Een papardelle en een lokaal biertje geserveerd door een meisje die vanochtend niet stond te juichen om te gaan werken. Ik had vriend G op de chat. Hij is eind juni terug gegaan naar Italie dus hem tref ik niet in Bangkok. Maar oud-collega J en ik gaan zeker morgen een biertje drinken. En wat ging er mis? Terwijl ik dacht om half 5 geland te zijn en om half acht mijn 2e vlucht zou hebben kwam ik er na het eten achter dat ik 20 minuten geleden al had moeten boarden aan de andere kant van het vliegveld. Hoe het kan? Geen idee! Had ik ineens internet en was er toen ineens tijdverschil? Was dat kleine lokale biertje zo sterk dat ik ineens 2 uur later bij zinnen kwam? Of was ik in een Oekrainse tijdmachine gestapt? Als iemand een idee heeft, laat dit bij de commentaren achter. Laten we zeggen dat de planning gedurende de dag steeds strakker werd.
Ik kwam aan bij de gate en was de laatste die het vliegtuig in ging. Maar geen man overboord. Kon gewoon nog mee. Dan weet ik dat voor de volgende keer, haha. Inmiddels ben ik onderweg naar Bangkok. Schermpjes hebben ze niet in het vliegtuig maar dat bevordert mijn slapen i.p.v. een filmmarathon met 6 films. Het is een nachtvlucht dus slapen is wenselijk! Maar nu eerst eten. Ja, dames en heren, voor 350 euro retour krijg je een warme maaltijd. Niet verwacht maar toch gekomen. Voor nu, slaap lekker!
Ps. Mijn trouwe lezers weten inmiddels dat ik in mijn blogs geen namen noem maar heel onpersoonlijk en anoniem voorletters.
Ps 2. Oke, ik refereer aan pap en mam, die had ik dan W en A moeten noemen.
Maandag 11 juni 2018 - dag 2 - Bangkok
Slaap lekker? Niet echt. Mijn theorie om achter in het vliegtuig te gaan zitten ging wel op want ik had een lege stoel naast me. Ik heb alle posities die je kunt bedenken om een slaaphouding te creëren op 2 stoelen gehad. Daarnaast warm/koud, dus truitje aan, truitje uit. Te licht. Dus hoofd onder de deken. Dat was weer te warm. Heb na 10 uur vliegen het wereldrecord slaaphoudingen op mijn naam staan. Ook best bijzonder om wakker te worden door een bericht uit de cockpit met het verzoek om je riemen vast te maken in verband met stevige turbulentie. Luiken open, overeind en riemen om. (Achteraf gezien is de tijd toch snel gegaan). Vanwege de turbulentie voorlopig geen eten. En die turbulentie was niet te zuinig. Zou het vliegtuig dan toch neergaan maar dan boven Myanmar i.p.v. Oekraïne? Was een heftig uur. Moest zeer nodig naar de toilet, had dorst als een kameel, honger als een paard en mijn maag zat door alle snoekduiken tussen mijn oren. Maar hallo, Bangkok! Veilig het vliegtuig uit via de vliegtuigtrap de vochtige, warme atmosfeer in. Mijn haar, dat over het algemeen al een eigen wil heeft, sprong spontaan in kroes-stand. En dan kom je het vliegveld binnen en dan ruik ik meteen een geur die ik met mijn ogen dicht zou herkennen als dat van een Oosters land. Tas mee van de band, geld wisselen en een lokale SIM aanschaffen in de catacomben van het vliegveld. (Vriendin H gaf dit als tip). En in plaats van een taxi naar Koh San Road gewoon met bus. 60 Baht - 1,50 euro voor een busrit van een uur is waar voor je geld. Inmiddels wist ik niet meer of het hier 5 uur later of vroeger is.
Mijn hotel zat om de hoek van waar ik uitstapte. Pakte goed uit moet ik zeggen. Want deze hitte met 2 rugzakken is geen lekkere combi. Ik was het gevoel vergeten dat je je weer vies voelt als je een meter buiten de deur zet. Ik was rond er rond het middaguur en kon direct naar mijn kamer. Dank je wel! Onder de douche, andere kleren aan en spullen klaarleggen voor morgen. En mijn buik(je) tot rust laten komen want grote hoogtes, wisselend eten en weinig drinken vindt ze niet leuk. Daarna een lunch en een rondje lopen. Mijn eerste tempel weer. :-) Wat geniet ik er enorm van om andere indrukken te krijgen. En dit keer natuurlijk ook deels bekend terrein. Toen ik de zoveelste massagesalon passeerde kon ik het niet laten en een uur lang heb ik mijn voetjes laten verwennen. Nou ja, verwennen. Wat is dat stokje waar ze drukpunten mee dood maken? Doe dat maar niet meer!
Tijdens het schrijven van dit blog zit ik op mijn hotelkamer met mijn laptop en geweldige koptelefoon te luisteren naar mijn Guilty pleasure van vandaag. . Geef eens eerlijk toe? Heb je hem hard gezet en door de kamer gedanst? Good for you!
Hoe kom ik erop trouwens? Ik krijg op de straten heel sporadisch de vraag of ik Duits ben, grrr! Misschien zit er toch een link, haha.
Maar terug naar de dag van vandaag. Daarna met oud-collega J afgesproken. Het had wat voeten in de aarde om elkaar te vinden maar dat is goed gekomen. Mijn eerste cocktail en J had een liter bier.
Koh San Road is echt een bizarre straat waar alle toeristen uit heel Bangkok samenkomen. Hapje gaan eten in Rambrutri street. De Kleine Berg van Bangkok, zeg maar. En weer voor een laatste drankje terug naar Koh San Road.
Afscheid van J maar misschien zien we elkaar nog. Ik heb via een flinke omweg gemaakt terug naar het hotel. Op naar een rustige, lange nacht?
De tweede blog over deze reis maar wel de eerste blog over de grenzen van de lage landen. Na op het werk vrijdag alles in vertrouwde handen van collega M en J achtergelaten te hebben was het…..vakantie! Mijn favoriete moment is dan daadwerkelijk de deur achter me dicht te trekken. Want wat gaat eraan vooraf? Spullen verzamelen, huis schoon, wassen draaien, dingen regelen (en vooral ook vergeten denk ik zo), koffiebezoekjes, telefoontjes, appjes, tas inpakken etc. Ik zag ook nog een oproep om zwerfhonden uit Bangkok mee naar Nederland te nemen maar daar heb ik geen reactie meer op gehad. (Zelfs honden willen niet naar de Oekraine :-). Het rare is dat ik vanaf vrijdag nerveus was. Waarvoor? Geen idee. Want toen pap en mam voor kwamen rijden om me naar het station te brengen was dat in 1 klap weg!
Ik was ruim op tijd op het station. (Toen nog wel). Plekje in de stiltecoupe dus de eerste drie kwartier heerlijk rustig opstarten en genieten. Toen kwam er een familie in de coupe zitten die de term ‘stilte’ in alle vertalingen op de ramen van het treintoestel gemist hadden en er lustig op los tetterden. De incheck rij bij UIA was lang dus daar ben ik kostbare tijd verloren. Oh ja, en voor het geval er mensen zijn die niet weten waar UIA voor staat? Dat staat voor Ukranian Airlines. Over het neerhalen van het toestel heb ik menig opmerking gehad maar ik ga ervan uit dat ze geen eigen toestellen neerhalen. Totdat er een wijsneus zei dat Nederland nog wel een appeltje te schillen had met de Ukraine, haha. Wat een lieve mensen met een warme uitstraling stonden er in de rij. Maar niet heus! De gezichten zijn hoekig en stuurs en als ze praten klinkt dat zo agressief en onaardig dat je vooral geen verkeerde beweging wil maken. Packpack uiteindelijk ‘ingeleverd’. 11,7 kilo! Hoe kan dat? Mijn handtas thuis is nog zwaarder! Misschien kom ik er nog wel achter waar ik voor die overige 11 kilo op misgrijp. Douane was ik zo door maar ik oog dan natuurlijk heel betrouwbaar. Maar godsamme, ik had veel tijd verspeeld met het droppen van mijn backpack. En aangezien ik gelezen had dat ik voor een ticket van 350 euro geen 3-gangen maaltijd kan verwachten in het vliegtuig wilde ik zeker nog iets nuttigen. Een broodje en een kop thee en net op tijd bij de gate.
En toen bleek mijn truc die vaak werkt om achterin het vliegtuig te gaan zitten omdat daar vaak extra plekken vrij zijn niet te werken. Ik was beland tussen een schoolklas met dertig Oekrainse 10-jarige kinderen en begeleiders. Rechts van mij 2 jongetjes. 1 van de begeleiders dacht dat ik me daar wel over kon ontfermen. Ahum! Aan het jongetje rechts van me had ik geen kind. Hij is vlak na het opstijgen tegen mijn schouder aan in slaap gevallen en 2 uur lang niet meer wakker geworden. Dat was echt zoals ik over de start van mijn vakantie had gedroomd. Met een 10-jarig jongetje uit de Oekraine slapend tegen me aan. Waar is die slaperige Brad Pitt als je hem nodig hebt?
Na 2 uur landde het vliegtuig in Kiev. En toen ging er iets (bijna) mis. Aangezien er hierna een vlucht van 10 uur zat aan te komen, met nog steeds dezelfde niet luxe airline, wilde ik iets eten. Willen is een understatement – ik moest iets eten. Eerst ben ik een shop in gegaan om een double jack te kopen en toen viel mijn oog op een italiaanse foodcorner. Perfect! De jongen van de winkel had me geholpen aan een half uur wifi dus dat is mijn eerste held van deze reis. Een papardelle en een lokaal biertje geserveerd door een meisje die vanochtend niet stond te juichen om te gaan werken. Ik had vriend G op de chat. Hij is eind juni terug gegaan naar Italie dus hem tref ik niet in Bangkok. Maar oud-collega J en ik gaan zeker morgen een biertje drinken. En wat ging er mis? Terwijl ik dacht om half 5 geland te zijn en om half acht mijn 2e vlucht zou hebben kwam ik er na het eten achter dat ik 20 minuten geleden al had moeten boarden aan de andere kant van het vliegveld. Hoe het kan? Geen idee! Had ik ineens internet en was er toen ineens tijdverschil? Was dat kleine lokale biertje zo sterk dat ik ineens 2 uur later bij zinnen kwam? Of was ik in een Oekrainse tijdmachine gestapt? Als iemand een idee heeft, laat dit bij de commentaren achter. Laten we zeggen dat de planning gedurende de dag steeds strakker werd.
Ik kwam aan bij de gate en was de laatste die het vliegtuig in ging. Maar geen man overboord. Kon gewoon nog mee. Dan weet ik dat voor de volgende keer, haha. Inmiddels ben ik onderweg naar Bangkok. Schermpjes hebben ze niet in het vliegtuig maar dat bevordert mijn slapen i.p.v. een filmmarathon met 6 films. Het is een nachtvlucht dus slapen is wenselijk! Maar nu eerst eten. Ja, dames en heren, voor 350 euro retour krijg je een warme maaltijd. Niet verwacht maar toch gekomen. Voor nu, slaap lekker!
Ps. Mijn trouwe lezers weten inmiddels dat ik in mijn blogs geen namen noem maar heel onpersoonlijk en anoniem voorletters.
Ps 2. Oke, ik refereer aan pap en mam, die had ik dan W en A moeten noemen.
Maandag 11 juni 2018 - dag 2 - Bangkok
Slaap lekker? Niet echt. Mijn theorie om achter in het vliegtuig te gaan zitten ging wel op want ik had een lege stoel naast me. Ik heb alle posities die je kunt bedenken om een slaaphouding te creëren op 2 stoelen gehad. Daarnaast warm/koud, dus truitje aan, truitje uit. Te licht. Dus hoofd onder de deken. Dat was weer te warm. Heb na 10 uur vliegen het wereldrecord slaaphoudingen op mijn naam staan. Ook best bijzonder om wakker te worden door een bericht uit de cockpit met het verzoek om je riemen vast te maken in verband met stevige turbulentie. Luiken open, overeind en riemen om. (Achteraf gezien is de tijd toch snel gegaan). Vanwege de turbulentie voorlopig geen eten. En die turbulentie was niet te zuinig. Zou het vliegtuig dan toch neergaan maar dan boven Myanmar i.p.v. Oekraïne? Was een heftig uur. Moest zeer nodig naar de toilet, had dorst als een kameel, honger als een paard en mijn maag zat door alle snoekduiken tussen mijn oren. Maar hallo, Bangkok! Veilig het vliegtuig uit via de vliegtuigtrap de vochtige, warme atmosfeer in. Mijn haar, dat over het algemeen al een eigen wil heeft, sprong spontaan in kroes-stand. En dan kom je het vliegveld binnen en dan ruik ik meteen een geur die ik met mijn ogen dicht zou herkennen als dat van een Oosters land. Tas mee van de band, geld wisselen en een lokale SIM aanschaffen in de catacomben van het vliegveld. (Vriendin H gaf dit als tip). En in plaats van een taxi naar Koh San Road gewoon met bus. 60 Baht - 1,50 euro voor een busrit van een uur is waar voor je geld. Inmiddels wist ik niet meer of het hier 5 uur later of vroeger is.
Mijn hotel zat om de hoek van waar ik uitstapte. Pakte goed uit moet ik zeggen. Want deze hitte met 2 rugzakken is geen lekkere combi. Ik was het gevoel vergeten dat je je weer vies voelt als je een meter buiten de deur zet. Ik was rond er rond het middaguur en kon direct naar mijn kamer. Dank je wel! Onder de douche, andere kleren aan en spullen klaarleggen voor morgen. En mijn buik(je) tot rust laten komen want grote hoogtes, wisselend eten en weinig drinken vindt ze niet leuk. Daarna een lunch en een rondje lopen. Mijn eerste tempel weer. :-) Wat geniet ik er enorm van om andere indrukken te krijgen. En dit keer natuurlijk ook deels bekend terrein. Toen ik de zoveelste massagesalon passeerde kon ik het niet laten en een uur lang heb ik mijn voetjes laten verwennen. Nou ja, verwennen. Wat is dat stokje waar ze drukpunten mee dood maken? Doe dat maar niet meer!
Tijdens het schrijven van dit blog zit ik op mijn hotelkamer met mijn laptop en geweldige koptelefoon te luisteren naar mijn Guilty pleasure van vandaag. . Geef eens eerlijk toe? Heb je hem hard gezet en door de kamer gedanst? Good for you!
Hoe kom ik erop trouwens? Ik krijg op de straten heel sporadisch de vraag of ik Duits ben, grrr! Misschien zit er toch een link, haha.
Maar terug naar de dag van vandaag. Daarna met oud-collega J afgesproken. Het had wat voeten in de aarde om elkaar te vinden maar dat is goed gekomen. Mijn eerste cocktail en J had een liter bier.
Koh San Road is echt een bizarre straat waar alle toeristen uit heel Bangkok samenkomen. Hapje gaan eten in Rambrutri street. De Kleine Berg van Bangkok, zeg maar. En weer voor een laatste drankje terug naar Koh San Road.
Afscheid van J maar misschien zien we elkaar nog. Ik heb via een flinke omweg gemaakt terug naar het hotel. Op naar een rustige, lange nacht?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
