Chiangmai: 16 juni 2018 (dag 7)

Zaterdag 16 juni

(Nog) geen plannen behalve heerlijk uitslapen, en dat heb ik dan ook gedaan! Bij Angel's Secret een ontbijtje genuttigd. Met een potje groene thee. Die was ook daadwerkelijk groen, huh?! En vies ook trouwens. Een waar pareltje in een zijstraatje van de binnenstad.

Wat Phratat Doi Suthep

Om half 12 besloot ik in actie te komen voor het middagprogramma. Ik had bedacht dat ik naar de Wat Phratat Doi Suthep zou gaan. Het is de grootste boeddhistische tempel in Chiangmai die genoemd is naar de berg waar hij op gebouwd is. Hij geeft een prachtig uitzicht over de stad. Eerst een ritje met deze vriend naar de Universiteit.

En toen met 3-en in de laadbak naar boven. Leuke klets met een jongen uit Hong Kong en een meisje uit Duitsland die al bijna hun hele leven in Nieuw-Zeeland wonen. Fijn om wat afleiding te hebben want de slingerweg naar boven had zomaar wat lichamelijke ongemakken opgeleverd kunnen hebben. Het was er nu al druk op de heilige plaats, laat staan als je hier in hoogseizoen komt. Maar eerst met de trap 309 treden naar boven. Op de trap waren kleine meisjes (vanaf 12 maanden tot een jaar of 10) verkleed in klederdracht, voorzien van make-up, voor geld hun kunstjes aan het doen. Namelijk lachend met toeristen op de foto voor geld. Onderaan de trap stond een heksenmoeder strenge blikken te werpen als ze werden afgeleid. Verschrikkelijk!

Het trap lopen werd beloond met een mooi uitzicht over de stad.

Om de tempel heen waren kraampjes met spullen en plekken waar je kon eten. Aan souvenirs geen gebrek hier!

Het tempelcomplex heeft een mooi binnengedeelte met een grote goudkleurige chedi in het midden. Naast de chedi staat een paraplu die symbool staat voor de onafhankelijkheid en vereniging met Myanmar.

Bezoekers komen om lotusbloemen, wierook en kaarsjes te offeren. De muren zijn voorzien van prachtige muurschilderingen die het verhaal van Boeddha en zijn volgelingen vertelt. Hier maakt mijn fantasie overuren want wat is dit? Haha.

Tijd voor de terugweg. Nu met 5 mensen op weg naar beneden. Ik laat me in het centrum afzetten en vervolg mijn weg naar het hotel. Ik begin mijn weg te vinden hier en dat is fijn. Maar er is nog zoveel te ontdekken dat ik heb besloten om niet nog voor een paar dagen naar Pai te gaan. Dat heeft er ook mee te maken dat ik voor een paar dagen 2x 3 uur in een busje moet zitten die door slingerende bergpaden rijdt en daar doe je me, als het niet hoeft, geen plezier mee.

Blind massage

Het was weer tijd voor een massage. Voor een extra dimensie wilde ik kiezen uit een massage door vrouwelijke ex-gevangenen of blinden. Ik ging voor de blinden, die er niets aan kunnen doen dat ze blind zijn terwijl een misdaad vaak toch een keuze is. Ik werd gemasseerd door een jongen van 26. Een voormalig student, die graag muziek maakt en droomde van een eigen bedrijf. Dat stond in ieder geval op het kaartje. En dan is het best raar. Toen ik klaar was met douchen en omkleden drukte ik op een bel. Even later komt de masseur met begeleider binnen. Ik groet altijd door mensen een hand te geven maar dat zag hij natuurlijk niet. Ik kreeg een déjà vu naar de spreker van onze nieuwjaarsbijeenkomst die verlamd was door een duikongeluk en waar ik een verlamd handje van beet pakte en die ging schudden. De masseur had een zwarte zonnebril op. Ik betrapte mezelf erop dat ik op kleine dingetjes aan het letten was als bevestiging van zijn blind zijn. Sorry hoor, maar ze doen hier wel vreemdere dingen om aan geld te komen. En voor hem moet het ook raar zijn. Je ziet niet wat er op je tafel ligt en wat je onder handen moet nemen, dat is iedere keer een verrassing. Ik vond het wel een geruststellende gedachte dat hij mijn cellulitis niet zou zien, maar die heeft hij vast wel gevoeld. :-)

Avond

Na het opfrissen ben ik voor het eten naar restaurant Dash gegaan. Een stukje lopen en onderweg kroegjes passerend waar Australie tegen Frankrijk worldcup voetbal speelde. Het was druk in het restaurant en zielloos. Zo'n trendy gebeuren met live muziek. Laten we zeggen dat Adele niet trots zou zijn op de vertaling van haar nummer hier. Het eten was prima maar binnen een half uur had ik het gezien. Ik ben meer van het authentieke dan het zien en gezien worden. Op zich had ik nog wel zin in een drankje dus op naar bar street. En daar werd ik toch droevig van! Bijna overal lege cafe's met neonlicht en dreunende muziek. Zouden die in het hoogseizoen wel vol zijn. Verveeld personeel. Maar vooral veel schaars geklede dames in afwachting van heren die ze hun leven op wat voor manier dan ook zouden verrijken. Jammer, maar de realiteit helaas.

Kijk voor foto's en video's op karinverhagen.wordpress.com.