Verslag 29 en 30 januari 2014

Woensdag 29 januari 2014

Vannacht erg slecht geslapen. Die honden hielden maar niet op en dat in combinatie met de indrukken die ik had opgedaan, en gedachten en ideeen over de opdrachten, maakte het in mijn hoofd net zo druk als daarbuiten.
Maar niet getreurd want ik kon immers douchen. Ja, nog steeds koud maar ik was wel meteen wakker. Je haren wassen met ijskoud water voelt als de brainfreeze die je krijgt als je een liter ijs achter elkaar op eet! De elektriciteit gaat pas aan na 9-enen dus wellicht heb ik bij mijn terugkomst meer geluk maar daar kon ik vanochtend niet op wachten. Maar ik had op het laatste moment wel Wifi dus ik kon snel mijn verslag en foto’s posten.
Om 10.00 uur zat ik met Sunil aan de thee (mierzoet!) te wachten op Bishnu die niet lang op zich liet wachten. Een hele kleine taxi stond op ons te wachten. Beetje het formaat van mijn Citroen C1. Mijn koffer ging op het dak (zonder vast te binden…).
De chauffeur, kwam ik achter, was levensmoe en had ons uitgekozen voor zijn laatste reis. Hij slingerde van links naar rechts en dacht bij vlagen dat hij voldoende kreukelzone had om de tientonners die recht op ons af kwamen het hoofd te bieden. En dat in combinatie met een hobbelige en afgebrokkelde wegen. Mijn koffer heb ik in gedachten al 50x zien verdwijnen in het ravijn! We zijn op 2 plaatsen gestopt om inkopen te doen. In Kathmandu in een grote supermarkt. Wat wilde ik hebben? Daarna in een grote plaats verderop voor fruit. Wat wilde ik hebben? Alles wordt gedaan om het me aan niets te laten ontbreken. Overal heb ik/we veel bekijks. Bishnu is een Nepalees van 1,55 m en daar loopt een blonde reus van 1.73 m naast. Erg charmant voel je je daardoor niet kan ik je vertellen als je als vrouw overal met je hoofd bovenuit steekt.
Voor de lunch zijn we langs de weg ergens gestopt voor een Nepalese specialiteit ‘Daal bhaat tarkari’. Oke, ik had me nog redelijk weten te handhaven maar nu moest ik, er uit beleefdheid, toch aan geloven. Daal bhaat tarkari is linzensoep, rijst and groentencurry. Je giet de linzensoep over de rijst, husselt dit met je vingers, pakt hier curry bij en schept dit met je vingers in je mond. Het eten wordt vooraf gegaan door een grondige reiniging van de handen en nadien ook maar dat moge duidelijk zijn. Ik heb mijn lepel gebruikt met de belofte dat ik ’s avonds mijn vingers zou gebruiken.
We vervolgden onze weg en al snel was ik de chauffeurs deathwish en mijn koffer vergeten want het uitzicht was hoe hoger we kwamen, hoe prachtiger! Ik kan gerust zeggen dat ik nog nooit zoiets moois heb gezien. Jullie moeten me op mijn woord geloven want de foto’s ontbreken.
De laatste 10 km was geen verharde weg (voor zover daar eerder uberhaupt al sprake van was). Een foto is bijgesloten maar daarop is het angstzweet van de chauffeur (hij wilde toch niet dood ;-)) en de diepte van de kuilen niet te zien. Ik kreeg inmiddels aardig de slappe lach en Bishnu lachte gezellig mee.
De aankomst op Mitrata was hartverwarmend. Het eerste wat me opviel was hoe groot het is, hoe netjes en hoe georganiseerd. Ik ga er niet meer weg denk ik :-)
Ik werd ontvangen door de oudere kinderen (talenten zoals Bishnu ze noemt en dat vind ik bijzonder omschreven). De jongere kinderen zaten nog op school. Door de ‘sisters’ werd ik behangen met sjalen en bloemenkransen. We zijn daarna in een groot prieel gaan zitten met een kop lemon tea (met prachtig uitzicht op de bergen) en de oudere kinderen mochten vragen aan me stellen. Ik sta er echt versteld van hoe deze kinderen zijn. Hartelijk, geinteresseerd en zeer beleefd. Ook iedere keer als er weer een groepje jongere kinderen van school terug kwam werd ik begroet met een beleefd ‘Namaste’ en de daarbij behorende begroeting (de handen tegen elkaar gevouwen en een knikbeweging van het hoofd). Er zijn 34 kinderen in totaal, de oudste zijn 17 en de jongste 4 jaar. Als ze de leeftijd van 18 jaar bereiken, dan verlaten ze het weeshuis.
Daarna werd ik mee naar de boven genomen. Op de dak van het gebouw zijn 4 gebouwtjes. Het kantoor van Bishnu, 1 hele nette badkamer (met warme douche!) en 2 grote ruimtes tegenover elkaar waar in iedere ruimte 2 bedden staan.
Verder bevat het gebouw, klaslokalen, toiletruimte, speelruimte voor de kleintjes, studieruimte, kantine, een algemene ruimte en diverse slaapkamers waar jongens en meisjes en de sisters gescheiden en in combinatie van leeftijden slapen in (stapel)bedden. Buiten is een bewakershuisje waar de bewaker slaapt. Er lopen geiten, er is een moestuin, een bakhuisje waar de enorme maaltijden voor 40 personen gemaakt worden, een plek om af te wassen en de was te doen, een gebouwtje om te douchen en waar de kinderen overdag naar de toilet moeten en in een naast gelegen gebouwtje is medical care aanwezig (ook voor de dorpelingen).

Op mijn kamer heb ik de functionele spulletjes die ik uit Nederland had meegenomen voor de kinderen aan Bishnu gegeven maar hij wilde dat ik ze aan de kinderen uitdeelde. Dat voelde niet goed want ik hoef hier geen sinterklaas te spelen maar ik ben te gast dus ik doe netjes wat er van me gevraagd wordt. (Ik hoor Chantal denken; “dat doet ze anders nooit” ;-))
Na bij elkaar te zijn gekomen heeft Bishnu uitgelegd waar ik vandaan kwam en wat ik kwam doen (ik verstond alleen de woorden) online tool en report, haha. Daarna mocht ik mijn naam zeggen en dat werd met hilariteit door de kleinste kinderen een aantal keren herhaald. Uiteindelijk kwam een hartgronding ‘Welcome Karin’ uit 34 keeltjes. Nou, dan voel je je heel bijzonder (en opgelaten). Daarna vertelde Bishnu dat ik spulletjes had meegebracht. De oudere kinderen deelden enkele spulletjes uit aan de rest en hoe blij kan een kind zijn met een pen, potlood, ballon en stickertjes. Geen geruzie door de kinderen, niet door Bishnu heen praten, dankbaarheid, gehoorzaamheid, ze doen hun klusjes, er wordt gelachen, gezongen en ze maken allemaal een gelukkige indruk. De overige spulletjes gingen naar de opslag voor later.
De dag van de kinderen bestaat uit een planning die voor iedereen duidelijk is. Bij ieder onderdeel gaat de bel. Het gaat er overigens minder rigide aan toe dan het wellicht nu leest maar het is een goed geoliede machine die draait om eten, school, spelen, welzijn etc. Ik zal dit op een later moment het rooster met jullie delen….ouders, doe er je voordeel mee ;-)

Daarna heb ik even de tijd voor mezelf. Heel kort maar want dan staat er een fruithapje te wachten en thee. Weer even tijd voor mezelf maar toen ik net de computer had aangezet was het tijd voor de 2e sessie daal bhaat. Belofte maakt schuld. Ik kijk naar de speedcursus met je handen eten van Bishnu en doe een poging. De oude enorm schattige bewaker/tuinierder/klusjesman/’opa’ van de kinderen etc. Djamang is 75 jaar oud en vindt het uiterst vermakelijk. Hij geeft me de laatste tip om van deze traditie een gewoonte te maken want je moet met je duim het eten dat je met je vingers hebt opgeschept naar binnen schuiven. Ga ik in Nederland ook eens proberen… Op mijn kamer heeft Djamang een thermoskan gekookt water gezet waarvoor ik hem uiteraard in vloeiend Nepalees hartelijk voor bedank :-)

Ik kijk terug op een prachtige dag. Ik heb goede gesprekken gehad met Bishnu. Hij is geinteresseerd in mij en mijn afkomst en wil ook graag al mijn vragen beantwoorden. We hebben gesproken over religie, tradities, de reports en de tool, de rol van mannen en vrouwen, Mitrata en de kinderen, het kastensysteem, hij wijst me op bezienswaardigheden, etc. Nog nooit ben ik zoveel te weten gekomen over een land.
De taal is wel een ding. Bishnu spreekt redelijk Engels maar wel met een accent waardoor ik heel ingespannen naar ieder woord moet luisteren en ik snap niet alles. (Moeten we maar niet zoveel onderwerpen aansnijden). Ik moet zelf alternatieven bedenken voor moeilijke Engelse woorden dus ik ben af en toe echt aan het bedenken hoe ik iets gemakkelijk kan vertellen/uitleggen waardoor ik stotter als een verliefde tiener.
En nu heb ik volgens mij echt tijd voor mezelf. Maar ik heb het druk hoor!
Dit verslag maken – voorbereiden voor opdrachten – Nepalese woordjes leren – de namen van de sisters leren (de 34 kinderen laat ik maar even) - Ibooks lezen (nog niet aan toegekomen) – mijn olifantenboekje lezen – the lonely planet lezen (voor dingen die ik wil doen maar waar ik waarschijnlijk geen tijd voor heb maar toch leuk) – en niet te vergeten Spaans leren (ik had de docente beloofd dat ik mijn huiswerk en voorbereidingen zou doen). Het voordeel, ik voel me geen moment eenzaam :-)

NB.0. Ik voel me na 2x daal bhaat gezondheidstechnisch nog prima en dat wil ik graag zo houden.
NB.1. Er is hier sprake van rust. Geen blaffende honden maar het geluid van krekels. En de kinderen hoor je amper. I love it!
NB.2. Ik heb net mijn eerste huisdier gespot. Een prachtige gekko die vannacht vast gezellig naast me komt liggen.

Donderdag 30 januari 2014
Voor het slapen hoef ik niet naar Nepal te komen. Dat doe ik schijnbaar toch het lekkerste thuis. Bij zonsopkomst zijn hier al de eerste levensgeluiden en vanaf 6.00 uur beginnen de dagelijkse rituelen in het weeshuis. Maar ik ben wel goed, maar niet gek. Ik had het idee dat ik toen pas net sliep dus ik heb me lekker nog een keer omgedraaid. Nou ‘lekker’. Het bedje is gemaakt voor een Nepalees van 1.60 en als ik gestrekt in bed ga liggen steek ik bijna vanaf mijn knieen over de rand. Ik heb stiekem ook nog gekeken of ik op een spijkerbed lag maar het bleek toch echt een 'matras' te zijn. Het bed heeft een houten bodem met daarop iets wat lijkt op een kussen dat je gebruikt voor tuinstoelen maar dan groter (niet dikker). Maar om 8.00 uur verheugde ik me op een warme douche. Nou is mijn definitie van een warme douche dat je geen kippenvel krijgt maar in iedereen geval geen brainfreeze vandaag ☺
Oke, nu ben ik klaar met het Nederlandse gezeur. Op naar het ontbijt. Dat was brood gebakken in boter vermoed ik met een gebakken ei. Heerlijk! Wel een stevig ontbijt voor iemand die het normaal redt met een cracker. Daarna hebben Bishnu en ik op zijn kantoor gezeten. We hebben de FaceBook-pagina van Mitrata aangepast, foto’s ge-upload en ik probeer morgen of ik een FaceBook-link/logo op zijn website kan krijgen. Daarna besproken welke updates leuk zijn om op FaceBook te zetten om de likers up to date te houden. Ik heb nu ook Bishnu als mijn eerste Nepalese vriend op FaceBook; dat er nog maar vele mogen volgen... Overigens zijn dit ‘nevenactiviteiten’ want dit is niet mijn officiele opdracht. Eigenlijk hoeven we de dagen hier niets te doen heb ik begrepen. Het is bedoeld om mij een indruk te geven van Mitrata want als we terug zijn gaan we samen met een Nepalese dame voor Mitrata naar de tool en de inhoud kijken. Nog maar even genieten van het niets doen dus.
Voor de lunch heb ik gevraagd naar wat fruit want 2x daal bhaat is echt niet te doen. Bishnu had de kinderen gevraagd hoe oud dat ze dachten dat ik was want hij kan niet geloven dat ik 40 ben. Het ging van 22 jaar (dat kindje heb ik inmiddels geadopteerd ;-)) naar 38, haha. Typisch dat dat zo’n ding is want hij begint er vaak over.
Na de lunch heb ik mezelf in de zon gesetteld en begonnen in een boek. Nou ja, een iBook. Ben er niet zo van maar het scheelt bagage. En ik wil niet heel vervelend doen maar op het dakterras met uitzicht op de bergen, de zon op je gezicht (ruim 20 graden) en lachende kinderen op de achtergrond. Can life get any better?! Nou ja, als ik dan echt iets te zeuren moet hebben….die felle zon maakt het zicht op het scherm van mijn ‘leesboek’ minder duidelijk, haha.
Rond 2-en heeft Bishnu me samen met 3 oudere kinderen een rondleiding gegeven door het dorp. Na de 1e bocht werd midden op de weg een geit naar het hiernamaals gebracht. De kop lag er bloederig naast. (Foto hiervan ontbreekt!). Het landschap is prachtig en je weet niet waar je kijken moet. Ze hebben me hun school laten zien en Bishnu vroeg me de vragen die ik had aan de talenten te stellen die dan in het Engels probeerden te antwoorden. In het dorpje waren de vrouwen rijst aan het zeven, andere klusjes aan het doen en de mannen zaten voor een winkeltje op een bankje. Daar heb ik een tijdje bij gezeten en we zijn kris kras achter huizen langs terug gelopen. Veel dieren, met name geiten en koeien en de huizen zijn allemaal gebouwd van felrode stenen, de kleur van de aarde hier in de bergen. Alleen hindoes hebben trouwens koeien want voor de boedhisten is het een heilig symbool. Of was het nou andersom?
Op het laatste stukje terug kreeg ik nog even de darmen van de overleden geit voor mijn voeten geworpen en toen waren we weer terug. Ik moet zeggen dat Bishnu het hier prima voor elkaar heeft en continue bedenkt wat plannen zijn voor de toekomst. En mochten jullie in de buurt zijn, jullie zijn van harte welkom voor een logeerpartij is zijn boodschap….
Toen we terug kwamen waren er 2 jonge Nepalezen uit een stad 10 km in de buurt van Kathamandu. Zij komen een aantal oude computers repareren en blijven 2 dagen.
Ik nuttig boven een kopje thee en toen was het……jawel etenstijd. Overheerlijke noedels, de beste die ik ooit heb gegeten! De 2 andere jongens spreken goed Engels en hebben humor. Just my kind! Na het eten word ik gevraagd om mee te komen naar het keukentje. Het is een bijgebouwtje met een stenen aanrecht en aan de andere kant tegen de muur een stenen bouwsel met ‘kookplaten’. Onderin zit een gat voor het hout en bovenop staat een megapan rijst (wat wil je met ruim 40 eters) en in de andere pan zit een soort stew met vlees. Ik vroeg Bishnu of dat al voor morgen was waarop hij zei dat dat voor vandaag is. Wat?! Nog meer eten?! En ze zijn ook al niet zo flauw met hun porties. Het eerste Nepalese woord dat ik hier leerde was ‘klein beetje’. Met z’n 5-en zitten we lekker warm op houten stoofjes rond het ‘fornuis’. Er komen mensen bij, er gaan mensen weg en uiteindelijk blijf ik met de 2 jongens over. We lachen ons suf over Engelse taalversprekingen en Bollywoodfilms waarvan zij het Engels uitstekend kunnen imiteren. Daarna weer eten (zucht!) en weer hilariteit omdat ik natuurlijk weer geen bestek heb gekregen. Bleek overigens dat ik de geit aan het eten was waar ik ’s middags de darmen bijna van op mijn schoenen had liggen….. Het is in ieder geval vers van de pers zullen we maar zeggen. Overigens gaat het met mijn eigen darmen goed. Jeuh!
Ik ben nog even met Bishnu naar kantoor gegaan om op zijn verzoek te spreken over de opdracht. We gaan morgen toch zitten om e.e.a. door te nemen. Wat mij betreft prima, ik pas me aan.
Net als ik denk dat ik een rustige avond tegemoet ga gaan we naar beneden. Er is een groot kampvuur, banken eromheen en iedereen verzamelt zich. De muziek start en er wordt gedanst. De oude Djamang van 75 krijgt de lachers op zijn hand door de exotische (heup)bewegingen van een jonge Nepalees na te doen. Nu moet je Djamang voorstellen als een oude gerimpelde man, korte broek, in Nepalese kledingstijl en met beentjes zo dun als mijn polsen. Zo lief, en zo komisch. Er is geen gene en ook ik moet er natuurlijk aan geloven. Ik heb inmiddels een kind of 4 die erom vechten om naast me te mogen zitten of met me te mogen dansen. De anderen houden het nog steeds bij staren alhoewel het al minder indringend begint te worden, haha. Daarna wordt er gezongen. De ene groep zegt een woord en de andere groep moet een liedje zingen waarin dat woord voorkomt en andersom. Dat gaat er fel aan toe.
We zitten midden in de bergen, bijna aan het einde van de wereld voor mijn gevoel, met een heldere sterrenhemel, stralende mensen die plezier hebben en ik voel me werkelijk gezegend! Ik ga voldaan naar bed met de gedachte dat als je wees bent, dit geen betere plek ter wereld kan zijn.
Namaste!

NB.0. Morgen krijg ik kookles van de ‘sisters’ dus jullie zijn uitgenodigd als ik thuis ben.
NB.1. Het is een heldere nacht en dus ook koud.
NB.2. De verslagen worden ondanks mijn belofte niet korter, sorry!