Koh Samui: 17 t/m 20 oktober (dag 13 t/m 16)
Door: Karin Verhagen
Blijf op de hoogte en volg Karin
20 Oktober 2017 | Thailand, Bangkok
De nacht was niet bijster en vroeg op. Op zich niet zo’n ramp want bedtijd is redelijk op tijd dus het lijf kan wat hebben. Het is stralend weer. Mijn humeur niet zo – ben niet in mijn hum. Maar dat mag ‘de pret’ niet drukken. Ik neem deel aan een aantal activiteiten, naar het strand, lunch, ga naar het nieuwe ‘sportbad’ bovenaan op het resort. Ben wel alle praatjes uit de weg gegaan en heb mijn eigen ding gedaan. En wat helpt dan, ja inderdaad, lekker eten ;-) En het was mijn laatste avondmal (op Kamalya dan welliswaar). Heb van het eten genoten. Terug in mijn verblijf lekker onder het donsje gekropen met een boek. Want de dekbedden zijn gelukkig net zo fluffy als de handdoeken. Morgen weer een dag, peeps!
Woensdag 18 oktober 2017 (dag 14)
Laatste ochtend op het resort, snik! Lekker uitgeslapen en een lange nacht gehad. Die jeuk zorgt wel dat ik niet doorslaap. Is er in luxe resorts iets tegen klamboe?! Gelukkig ben ik niet de enige met bezoek van ongewenste vrienden. Ik sprak een Chinees meisje en die was er behoorlijk wanhopig van. En Aziaten zijn over het algemeen redelijk bestendig.
Maar goed, tijd voor een ontbijt. Aan een tafeltje vlakbij zat Matt (een Australische jongen die tegelijk met mij is aangekomen). Een oudere dame zat bij hem aan tafel. De vrouw toonde interesse en stelde hem vragen en vroeg door op bepaalde onderwerpen. Matt antwoordde en bleef praten. Ik heb niet geluisterd naar de inhoud van het gesprek. Het viel me wel op dat: A) Iemand zo lang achter elkaar kan praten en B) Geen enkele interesse toont in de ander die dat andersom dus wel doet. Ik maak dat in Nederland ook mee. Mensen vinden het lastig om met elkaar te communiceren, interesse te tonen in een ander en door te vragen. En dan bedoel ik niet jullie hoor, lieve lezers!
Terug naar de kamer om mijn koffer in te pakken en nog een bezoek te brengen aan het strand. Mijn lieverd ‘Smile’ (Crazy beach Thai) staat me al op te wachten. Rieten hoedje en zonnebril met spiegelglazen. Met een hoog stemmetje ‘Hi Karin, how are you, it’s hot today, place in the shadow special for you’? Ondertussen mijn hand pakkend om me te begeleiden. En dan gaat het als volgt:
Hij maakt met een standlaken mijn strandbedje. Of ik wil liggen of zwemmen? Ik besluit in de zee te gaan zwemmen – heb ik nog niet gedaan. Hij gaat waterschoenen voor me halen. Ondertussen heeft zijn collega gingertea voor me neer gezet en een emmer water. (Ja, zo groot zijn die glazen!). Hij belooft me als ik terug kom uit het water dat er een cold coconut voor me klaar staat. En zo geschiede. Tijdens het afspoelen ruimt hij de waterschoenen op en staat me op te wachten met een handdoek. Net als mama vroeger als je uit bad kwam. ☺ En dat dames en heren zouden ze overal moeten doen.
Na een tijdje komt Igor naast me zitten op het strandbed. Ik kom hem al een paar dagen af en toe tegen. Hij is sinds een paar dagen bij Kamalaya begonnen als mentor. (Dat is zo iemand die je aan het huilen maakt). Hij is geboren in Rusland maar is opgegroeid in Australie. Het spirituele straalt van hem af. We hebben dezelfde humor. Hij noemt me een robot omdat ik mechanisch in het Engels kort antwoord gaf op zijn vraag en denkt het dan goed te maken met het feit dat hij me jonger schat dan ik ben. Ja, wat denk je zelf, haha. Ik ben altijd benieuwd of dat soort mensen ‘op orde zijn’ en altijd happy. ‘Hell no’, was het antwoord, Acknowledge emotions and deal with them. I have tons of shit’. Ik geef na een tijdje aan dat ik uit moet checken omdat ik naar een andere plek ga. Hij stelt voor om vanavond een hapje te gaan eten want ik ben zo easy to talk to. Oke, als ik daar maar geen spijt van ga krijgen….
Na een laatste lunch te hebben genuttigd is de volgende bestemming ‘Coconutpalms resort’. En dat is prima! Ik ben toe aan nieuwe prikkels, een andere omgeving, andere activiteiten en andere mensen.
Ik word door een van Toyota Fortuner’s met geblindeerde ramen van het resort naar Coconutspalm gebracht. Laten we zeggen dat het contrast nogal groot was, haha. Er stond een geweldig mens achter de receptie. Crazy Thai lady dit keer met rose haar en vele felle kleuren make-up. Hoe blijft dat zitten met deze temperaturen?! En ze was werkelijk niet te verstaan. Als ze links zei bedoelde ze rechts etc. Maar wat een enthousiaste lieverd.
Ik hoorde vanuit de bar/restaurant op het resort ‘Despacito’ schallen en even later Justin Bieber. Ja, Kaatje is weer in de bewoonde wereld. Ik heb een leuke en nette cottage. Dat komt de komende dagen ook vast wel weer goed.
Toen was het tijd voor een verkenningstripje. Supermarkt, viewpoint op zee, terras voor een Chang en weer terug. Je ziet dat er op het eiland armoede heerst. De huizen doen behoorlijk armoedig aan.
Terug wist ik niet hoe snel ik het zwembad in kon komen want het is bloedverzengend heet! Oeps, handdoek vergeten. Tja, hier is een ‘Smile’ die je op staat te wachten. Douchen en naar een lokaal Thais restaurant aan het strand om met Igor een hapje te eten. Oke, waarschuwing voor de lezers. Ga nooit vrijwillig uit eten met een mentor/psychotherapist. We hadden eten besteld en volgens het concept foodsharing alles samen gedeeld. Bijzondere jongen is het. We hebben enorm gelachen. Maar hij prikte natuurlijk door alle lagen heen en keek dwars door me heen. En een kreeft heeft nou eenmaal lagen – hard aan de buitenkant, zacht aan de binnenkant. ☺ En lezers die ook lagen hebben weten hoe het discomfort oplevert als die lagen er te snel af moeten bij iemand die je niet kent. Bij thuiskomst heb ik hem een lang bericht gestuurd en toen bleek, wat ik al dacht, dat het een enorme lieverd is. Hij heeft me wel aan het denken gezet….
Donderdag 19 oktober 2017 (dag 15)
Vannacht heel slecht geslapen. Ik kon niet in slaap komen. De voorgaande avond, nieuwe plek, airco te hoog/te laag, onder de dekens, op de dekens, om het uur wakker. Bizarre dromen, getver!
Om 6.15 uur ging de wekker voor weer een avontuur en wat voor eentje. Vandaag ga ik 2 duiken maken (als het goed is). Ik werd als eerste opgehaald door het busje en voordat iedereen was opgehaald duurde dus even. Ik had dus lang de tijd om na te denken over waar ik aan begonnen was. Bij de aankomst in de haven gaf mijn instinct aan het op een rennen te zetten. Ik was misselijk, bang en stond op het punt om in huilen uit te barsten. En dan is alleen reizen niet zo leuk. Met lood in mijn slippers ben ik aan boord gegaan. Ik was de enige single en dat vond ik dit keer verdrietig.
Waar komt de angst vandaan denk je wellicht? Ik heb mijn PADI gehaald in een sloot in Nederland ergens op CenterParcs. Dacht zoals zo vaak, dat doe ik wel even. Dat viel vies tegen. IJskoud, lang wachten in koud water, zag niets, buddy kwijt, etc. De tweede duik die ik maakte in Egypte was gestrest. De boot was stuk dus de planning liep uit. Toen de motor gemaakt was werd iedereen gehaast het water ‘in gegooid’ en onderweg langs het touw naar beneden ging het mis. Bril vol water, oren klaren lukte niet, ademhalen lukte niet. Alles moest tegelijk, paniek, en alle technieken op slag vergeten. Kortste duik aller tijden – 3 minuten, haha. Daarna jarenlang niet meer gedoken tot nu. Het zit blijkbaar toch niet in me om dat te laten gaan.
Na een tijdje kwam op de boot mijn engel op aarde in de vorm van ‘Henri’ naar me toe. Een fransman die 8 jaar op Koh Samui woont. Een grote donkere man met baard, gespierd en de mooiste ogen die ik ooit heb gezien. Hij wist mijn verhaal vermoed ik van Dominic en ik heb het toegelicht. Ik ga nog 1x duiken, vandaag. En dat kon 2 kanten op: eens of nooit meer. Hij raakte me aan, pakte mijn hand, keek me aan en stelde me gerust. Hoe we het aan gingen pakken, rustig, wij zouden als laatste gaan, de techniek in het water met me doornemen voordat we onder water zouden gaan. Hij wist me uitstekend gerust te stellen maar de spanning bleef. Er zou nog 1 jongen meer mee gaan. Een Duitse jongen die meer ervaren was. Een groepje met de meest relaxte en lieve Duitser en mijn duik-engel. Dank voor goed karma! Want het had zomaar een groep van 5 kunnen zijn met van die fanatiekelingen.
Op de boot kon ik niet genieten van de zenuwen en oh ja beste lezers, want on top of this word ik ook zeeziek.
Eerste stop was Koh Tao. Ik kreeg als eerste al mijn uitrusting en moest op de boot al beginnen met ademen door het mondstuk. En toen iedereen weg was het water in. Naar het befaamde touw waar je langs naar beneden moet. Het touw waar ik de vorige keer op weg naar de diepte in paniek raakte. Ik voelde de paniek weer. Henri hield me tegen, pakte mijn armen vast, maakte het gebaar dat ik in zijn ogen moest kijken, het gebaar van ademen en klaren. Het kalmeerde me iedere keer net genoeg om verder te gaan. En toen kwam het probleem dat ik mijn linkeroor niet kon klaren. (Je oren klaren moet onder water na iedere meter dalen). Misschien door de airo een lichte verkoudheid? Duikers onder ons weten dat dit pijnlijk is en ook niet gezond. Maar ik was nu al zover, dat ik het negeerde.
Iedere keer een stukje verder naar beneden. En toen was ik zowaar 11 meter diep. Henri hield tijdens het duiken mijn hand vast om me gerust te stellen of om te voorkomen dat ik zou vluchten, haha. En voor ik het wist zwom ik in de blauwste zee ooit tussen een school vissen zo ver als ik kon kijken. De school ging open en sloot zich weer achter me. Onbeschrijflijk!!!
Het filmpje heb je op FaceBook kunnen zien!
En ik heb meer prachtige dingen gezien. Ik had zeker mijn paniek momenten want als je je ademhaling niet onder controle hebt dan heb je geen balans onder water. Je zinkt of stijgt. Henri wist me dan weer gerust te stellen en door. Er is veel moois aan me voorbij gegaan omdat de ontspanning ontbrak. Omdat ik iets hoger zwom dan Henri kwamen de bubbels uit zijn masker naar boven. Dat werden bellen en die spatten in je hand uiteen in duizenden druppels. Het gevoel en dit beeld was absoluut waanzinnig! Na 42 minuten zat het erop. Genoten van de ervaring, het koraal en het speelkwartier met Nemo.
Na het eten (zeeziek en misselijk dus geen hap door mijn keel) was het tijd voor de twee duik op een andere locatie. Mijn oren deden pijn en had ik mezelf niet al genoeg ‘bewezen’ dus ik wilde eigenlijk niet meer gaan. Henri wist me te overtuigen mee te gaan. We zouden onze tijd nemen en niet te diep in verband met mijn oren. Het was iets meer ontspannen maar het is en blijft nog steeds geen feest. En in paniek raken op 10 meter diepte is een heel slecht idee – duiken is niet ongevaarlijk. En toch word je beloond door al het moois onder water. Na 54 minuten zat de tweede duik er ook op.
Het gevoel na de 2 duiken was misschien nog wel beter dan onder water. Ik had mijn angsten onder ogen gezien en er iets mee gedaan. Ik was trots op mezelf! Want serieus ik zag nog minder op tegen een jaar alleen de wereld rondreizen dan het duiken. Zal het er nog een keer van komen? Wie weet….
De tocht terug was een stuk beter. De spanning was weg en had plaats gemaakt voor opluchting. Een fijne knuffel met Henri als afsluiting en de boodschap dat hij mijn ‘hero of the day’ was. Een uur terug in het busje. Onderweg heel veel massage salons waar de meisjes (of jongens want dat weet je hier niet) buiten lonken en gasten proberen te enthousiasmeren.
Terug op het resort was ik gesloopt. En wat maakt het dan verschil dat die schat achter de receptie je hand komt pakken en vraagt hoe het is geweest. Zie je dat in Nederland voor je? Even genieten van een biertje bij de bar, douchen en een hapje eten. Een tentje in de hoofdstraat waarvan de eigenaar een Belg was die zichzelf geweldig vond. Beetje vreemde man. De kroketjes waren heerlijk. Het Thai gerecht had ik niet spicey gevraagd. Holy shit! Dat was toch echt niet te eten – het brandde zich een weg mijn lijf in. Wist niet hoe snel ik weg moest komen. Nog even appen met jongen die ik in Bangkok heb leren kennen en lekker slapen.
Vrijdag 20 oktober 2017 (dag 16)
Een heerlijke 8 uur geslapen. Fit voor een nieuwe dag. Ware het niet dat het de tijd van de maand is en dan is Kaatje een paar dagen niet vooruit te branden en emotioneel uit balans (maar dat is hier nog niet anders geweest, haha). Lihi, mijn Israelische vriendinnetje in Bangkok, had me al geleerd om niet te veel te plannen. Dat had ik niet gedaan dus na het ontbijt bij de receptie gaan kletsen om ideeen op te doen. Ik kon een fiets lenen en besloot naar de Hin Ta & Hin Yai rocks te fietsen. Deze twee rotsen net lijken op mannelijke en vrouwelijke geslachtsdelen – compleet met een stroompje water op de juiste plek. Eerst een straatje met 80 souveniershops en busladingen vol chinezen. Tja, wat zal ik er van zeggen. Mijn mond viel er niet van open. Die van een honderdtal chinezen blijkbaar wel. Die vonden hilarisch voor complete fotoshoots. Op de heenweg wel een prachtige tempel bezocht en het terrein eromheen. Dat is het leuke als je zonder doel op pad gaat. Je weet nooit welke cadeautjes je onderweg tegen komt.
Waar ik wel van baalde is dat ik de tempel in ben gegaan zonder mijn schouders te bedekken. En mijn omslagdoek zat gewoon in mijn tas! Heb ter compensatie voor goed karma een donatie gedaan. Slecht gedrag afkopen – nogal een buddistische gedachte, haha. Op de terugweg stoppen voor een glas icetea en een snack. Het zadel van de fiets staat zo laat, dat was niet te doen met deze temperaturen heuvel op en af. Van wie is die fiets? Kabouter plop?!
Mijn fysieke staat, de 50 graden temperatuur en de fietstocht deden me besluiten om te genieten van de airco en de wifi in mijn kamer. Dus muziekje luisteren, You-tube filmpjes kijken, chatten. Lekker even afkoelen. Na enig moment voelt dat toch wel als zonde dus een rondje door de buurt gewandeld. Hua Thanon en de foodmarkt. Dat was indrukwekkend. Mooi te zien hoe mensen en dieren leven. Omdat er in de huisjes binnen vaak geen plek is staan er kledingrekken buiten waar alle kleding aan hangt. Een luchtige variant van een walk-in-closet. Als het regent wordt er plastic overheen gehangen. Overigens snak ik serieus naar regen! Een sateetje op weg naar huis en plannen gemaakt voor morgen. Een rustig avondje vanavond want fit en stabiel is het Kaatje niet vandaag.
Ps. En hoezo krijg ik nou opeens blaren van slippers die ik al 16 dagen 24 uur per dag draag?!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley