Vietnam (Sa Pa): 7 december 2018 (dag 7)

Om half 10 gingen Sau en ik op pad.
Het is enorm modderig hier. Na een stukje door de stad gelopen te zijn hebben we onze eerste dame in kledingdracht al als derde groepslid. Ze blijft meelopen het eerste dorpje in. Helaas valt ook meteen op dat ze in Vietnam zich niet altijd raad weten met afval.
Na een tijdje sluit het vierde lid aan in onze groep. Een dame van een andere stam.
Ze zijn lief. Waar zij met slippers lopen, ben ik bang mijn nek te breken. Ze houden mijn hand vast, vouwen van takjes en gras figuurtjes voor me en lachen om mijn grapjes (en dat kan ik altijd waarderen). De uitzichten zijn direct al geweldig!
We passeren dorpjes met een huis of 5. De dieren die er lopen zijn buffalo's, kippen, hanen en varkens. Deze worden gehouden voor de slacht. Eens per week wordt er vlees gegeten. Alle dagen vlees is te duur. Ze eten hier 3 keer per dag rijst. Daarnaast zijn er nog ganzen, honden en poezen. Ganzen om te eten en ze zijn waakzaam. En de katten vangen muizen. We passeren watertjes, rotsachtige gedeeltes.
Na een uur is het tijd om afscheid te nemen van mijn 2 vriendinnen. Maar natuurlijk niet voordat er flinke handel werd gedreven want ik weet dat vriendschappen niet altijd belangeloos zijn :-) Ik geef overigens iedereen een tip of koop iets als mensen mijn pad kruisen. Ze kunnen het hard gebruiken. Maar ik geef of koop op aanraden van Sau niets van kinderen. Als ze veel geld binnen brengen, dan worden ze thuis gehouden van school om te verkopen en bedelen. Overigens gaan de oudste 2 kinderen naar school. Dat is ook het maximale aantal toegestane kinderen vanuit de regering. Als je meer dan 2 kinderen krijgt moet je daarvoor betalen.
De kinderen zijn geweldig! Om op te eten gewoon.
Een vrouw stopt met werken als ze een kind krijgt. Zodra het kind rijst kan eten gaat ze weer aan het werk, haha. Dan zorgen de grootouders voor de kinderen. Jongens krijgen is het meest gewenst en dan druk ik het zacht uit. De meisjes trouwen jong. Met 17 trouwen, met 18 hun eerste kind. Sinds een aantal jaren schijnen het geen arranged marriages meer te zijn. De meisjes kunnen pas trouwen als ze kleren kunnen maken. Iedereen draagt dan ook de herkenbare kleding van hun minority. Op de tweede plek is koken belangrijk. Bij ieder huisje waar wat je tegen komt zitten vrouwen voor de hutten met een naaiwerkje op schoot of in groepjes.
We komen door mooie gebieden. Op iedere hoek is een ander prachtig straatbeeld.

Het grappige is dat verschillende minorities die 500 meter van elkaar af wonen elkaar niet kunnen verstaan. Dan praten ze Vietnamees tegen elkaar. Ondertussen begin ik mijn benen en billen wel te voelen. Over blokken springen om geen natte voeten te krijgen. Houten bruggetjes die bijna instorten. Steile hellingen! In de Himalya krijgen ze touwen waarmee ze zich omhoog hijsen. Kom op, soms kan het echt niet, haha. Gelukkig heeft de 20-jarige Sau die dit dagelijks doet er niet minder moeite mee. 1 verkeerde pas op paden met grote keien en je hebt je enkel in een hoek van 90 graden. De gevaren liggen op de loer. :-)
Nog meer uitzichten.