Vietnam (Sa Pa): 8 december 2018 (dag 8)

Om 6 uur hoorde ik een hanen-concert. Toen kwam de familie op gang. Ik lag nog heerlijk! Ik had 2 dekbedden op elkaar gelegd en ondanks de kou en het ontbreken van verwarming had ik het heerlijk warm. Ik lag als een hamstertje in het krulsel en het beviel me goed. 11 uur had ik doorgebracht in bed en hoofdzakelijk geslapen. Prima na die terror-nacht in de trein.
Na het aankleden mocht ik wachten bij het kampvuur want het is koud. De jongste dochter zat met een lamp op haar hoofd een naaiwerkje te doen.

Als ik ontbijt kreeg ik pannenkoeken. Hele lekkere, dunne. Bananen ertussen en een laagje suiker en smullen. Het was een stapel want ze willen hier niet dat je iets tekort komt. Het huis ziet er aan de binnenkant zo uit, met helemaal achterin de keuken.

De badkamer ziet er zo uit dus ik heb het opfrissen maar uitgesteld.

Bij het afscheid kreeg ik een armbandje. Ze zijn hier zo creatief. Geweldig! Het heeft flink geregend vannacht. Zo ook vanmorgen maar toen we rond half 10 vertrokken was het droog. Maar het is enorm mistig. En modderig. Zo ziet 90 procent van ons trail eruit.

Niet te doen. Het is glad en eigenlijk onbegaanbaar. Soms alleen langs de randen te doen. En dan balanceer je letterlijk op het randje van de afgrond. Ik had al bedacht als ik zou vallen, ik dan naar rechts zou vallen want anders ben ik zwaar het bokje. De tocht is ondanks het ontbreken van uitzicht toch fantastisch. Je hebt het idee dat je wandelt op het einde van de wereld, in een magische omgeving.

En soms hebben we obstructies op de weg :-)

Een watervalletje...

Oranje modder

Gele modder

Eem bamboebos

Kleine hondjes

Ik heb een fijne tijd met Sau. Het is een leergierige jongen die alles wil weten over Nederland. Ik op mijn beurt ben veel te weten gekomen over Vietnam. We wisselen praten af met zingen. Hij luistert Engelse nummers om de taal te leren. Engels leren de Vietnamezen niet op school. Dat leren ze van de toeristen. Ik vind dat knap. We zingen 'I have a dream' van ABBA. Hij kende ook het lied van Josh Groban wat ik geweldig vind maar ik wil niet alle dieren wegjagen of buffalos vijandig maken :-) Hij overhoort de Vietnamese les van gisteren en corrigeert net zo lang tot zelfs de klemtoon goed is. Ik had even het gevoel met mijn Duitse leraar van vroeger op pad te zijn, haha.
Het is ongelofelijk hoeveel gedachten je hebt als je niets aan je hoofd hebt. In de cadans van het lopen komen er wel honderden gedachten voorbij. Het komt en gaat. Ik laat het gebeuren. De onrust die ik bij vertrek had is compleet verdwenen en ik zit lekker in mijn vel.
Rond het middaguur kwam een busje ons halen voor de tocht terug naar Sa Pa. Dit is de toch die we hebben afgelegd.

We hebben samen lunch gehad. Dit eet je dan en ik moet zeggen, het is heerlijk. De soep eet je met een lepel. De noedels en kip met stokjes.

Het stadje Sa Pa is niet veel aan. Het is er modderig en grauw, zeker als het mistig is.

Veel chinezen en Vietnamezen want het is weekend. De chinezen zie je niet bij trekkings. Die laten zich rijden naar uitkijkpunten voor foto's maar een trekking doen ze niet. Op zich snap ik nu waarom, haha. Ik begin na het zitten steeds meer moeite te krijgen om op gang te komen. De snee onder mijn voet is inmiddels gestopt met bloeden maar dat is er natuurlijk ook niet beter op geworden. En zo ziet een hier er na 2 dagen uit.

De hotelkamer is meer dan prima. Ik heb de spullen uitgepakt, gedoucht, koffer gepakt want morgenavond weer weg. Ik moet echt nodig een paar dagen op een plek blijven want ik begin aardig door mijn schone kleding heen te raken. In een badjas onder het dekbed blogs geschreven, op en vacature gereageerd en voor een marketing vacature kreeg ik een berichtje van een recruiter. Maar hier stopt het weer even want ik wil hier niet mee bezig zijn. Na het diner wilde ik een biertje ergens doen maar het regende hard en het was nog net te vroeg. Toch maar niet. Lang geleden dag ik op zeterdagavond al om 8 uur onder mijn donsje lag maar ik vermaak me prima.
Ps. In Nuenen is er gisteravond een man vermoord. Dat is heftig!
Karinverhagen.wordpress.com