Verslag 2 t/m 4 februari 2014

Zondag 2 februari 2014
Mijn koffer pakken want vandaag is de dag van vertrek uit Kadambas. Daarna douchen maar net toen ik shampoo in mijn haar had was het water op. Dat was natuurlijk een keer te verwachten. Snel naar mijn kamer gelopen en daar de thermoskan gehaald met water van de vorige avond en daarmee uitgespoeld. Ik moest het er maar mee doen. Schoon wordt je haar hier toch niet maar de combinatie van veel zand/stof is dat je haar niet vet oogt. Het voelt alleen als kabeltouw, haha. Bij het ontbijt kwam 1 van de 4 oudste jongens een praatje maken en 1 van de sisters maar zij spreken eigenlijk geen Engels. Na het ontbijt kwam 1 van de kleintjes me boven halen om kennis te maken met hun Engelse leraar. Hij vertrekt over een maand naar een andere baan. Ik hoop dat ze een vervanger kunnen vinden!
Daarna rustig aan gedaan. Nog gekeken op de internet tool of alles voor mezelf nog duidelijk was, enkele gegevens aangevuld, gelezen in de lonely planet en een afspraak gemaakt bij Seeing Hands aanstaande zaterdag. Dit is een massage instituut waar je een massage krijgt van blinden. Omdat zij blind zijn, zijn hun zintuigen extra ontwikkeld. Tripadvisor geeft veel sterren dus het moet wel heel bijzonder zijn. Ben benieuwd! Om 11.00 uur heb ik mijn fruit genuttigd en om 13.00 uur was het tijd voor vertrek. De kinderen waren al naar school en dat was prima. Als die ook nog bij het afscheid waren dan had ik het niet droog gehouden. Daar had ik nu al moeite mee want wat de sisters zijn zo lief voor me geweest. Eentje wilde ’s ochtends zelfs mijn koffer inpakken maar dat wilde ik uiteraard niet. Met weer een mooie sjaal en een bloemenketting en na ‘many thanks’ ben ik vertrokken met tranen in mijn ogen. Wat een bijzondere plaats en mensen! En als cadeautje was het een heldere dag en had ik voor het eerst zicht op de Himalaya!
De hobbelige eerste 10 km leken al ‘gesneden koek’. Wel oponthoud want er was een stuk bergwand naar beneden gekomen en eerst moesten de grootste stenen opgeruimd worden. Dan zie je het kasten systeem want het wordt dan aan een oude mannetje, die bovenaan op de bergwand een huisje aan het bouwen was, over gelaten om op te ruimen terwijl mijn handen jeukten. Een stukje verder kwamen we (Bishnu ging met me terug naar Kathmandu) ‘opa’ Djamang tegen die onderweg terug was uit het dorp met een geit. Blij hem ook nog gezien te hebben.
Eindelijk op de harde weg bleek onze jonge chauffeur een cursus anger management nodig te hebben want die had echt totaal geen geduld. In Nepal gebruik je je claxon om 3 redenen. 1. Voor een haarspeldbocht om tegemoetkomend verkeer ervan op de hoogte te stellen dat jij de bocht om komt (vind ik plausibel!). 2. Om degene die je in wil halen ervan op de hoogte brengen dat je dat van plan bent (Oke prima, maar dat hoeft niet net zolang tot je er voorbij bent). 3. Als iets of iemand aan de kant moet (en dat was bij deze chauf eigenlijk altijd). Overigens kunnen 2 en 3 gecombineerd worden. Resultaat, een 4 uur durende taxirit met aan 1 stuk door getoeter! Gek werd ik ervan. Tel daar nog bij op dat de chauf nogal last had van een flink hoestje, dat de auto het begaf net voor een bocht op een drukke weg en niet te vergeten het STOF, dan snap je dat ik aardig afgepeigerd begon te raken. Raampje open is stof en uitlaatgassen, raampje dicht enorm warm en benauwd. Take your pick…. Aan het stof ga ik nog een paar regels wijden. Het stof is overal en het maakt dat je je ontzettend smerig voelt en (in combinatie met de uitstoot van uitlaatgassen) ook nog erg ongezond. Het is denk ik niet voor niets dat mensen hier rochelen en hoesten. Nu is het mooi weer en baal ik ervan dat ik zo warm gekleed moet (lange broek, trui, sokken etc.) maar vanwege het stof ga je ook niet voor je lol met rokjes e.d. lopen. Zeker niet zelfs. Daarbij is het binnen vaak wel koud en heb je daar een dik vest wel nodig. Mijn gezicht krijg ik ’s avonds met 3 wattenschijfjes niet meer schoon en ik begin een aardig kriebelhoestje te krijgen. Dus ontkom je aan diarree en vlooien dan krijg je gratis een Nepali-keelinfectie, haha. Halverwege stoppen we bij een cafe met een dakterras met een prachtig uitzicht! (Ik hoop dat mijn panorama-foto is gelukt…). Let maar eens op als je naar de foto’s kijkt. Je ziet bergen en daarboven denk je wolken te zien maar dat zijn besneeuwde pieken van de Hymalaya. Ben er ook achter dat thee mijn voorkeur heeft zonder suiker en geitenmelk. Bishnu is volgende week nog een paar dagen in Kathmandu en dan heeft hij ook de financiele gegevens. Dan zitten we nog een dag samen om die in te vullen en ’s avonds gaat hij met me mee naar de bioscoop. Ik had verteld dat ik van plan was om naar een Bollywood film te gaan en hij wilde graag mee. Voordat we in Kathmandu aankwamen nam Bishnu me mee naar Bhaktapur ‘the cultural city’. Hier zijn vele tempels te zien, pottery square, (weer een vinkje achter een topsight van de lonely planet’ en fantastische winkeltjes maar Bishnu is een man en die wist die niet op waarde te schatten en liep eraan voorbij ;-) Aan het einde van ons bezoek werd het me echt even te veel. Smalle straatjes waar veel mensen lopen, veel geuren van eten en kruiden, waar veel te zien is en waar dan motors, busjes, taxi’s doorheen getoeterd komen omdat je aan de kant moet. En dat na die taxi-rit van ruim 3 uur. Dood- en doodvermoeiend! Kathmandu en andere steden zijn echt af en toe ‘to much to handle’! Als dat getoeter in Nepal verboden wordt, die honden kappen met blaffen en dat stof in rook opgaat, dan blijf ik er misschien wel wonen ;-)
Bij aankomst in Kathmandu was het 17.30 uur en kwam Kishna (de bewaker/klusjeman van CWCN) mijn koffer al snel halen. Na een warm afscheid van Bishnu (ik zie hem morgen weer) weer terug naar ‘mijn ’Holland-house’ met gemengde gevoelens. Van de rust weer terug in megadrukte. En van een warm nest naar weer op mezelf aangewezen zijn. En dat laatste is prima. Hier is natuurlijk meer te beleven en juist de afwisseling maakt het leuk. Maar nu even niet, haha.
Er waren nog wat werknemers van CWCN die me hartelijk ontvingen en die gingen op huis aan. Gelukkig had ik op mijn kamer nog een warm welkom van een gluiperig bruin diertje genaamd ‘kakkerlak’. Mijn dag kon niet meer stuk! Gelukkig was die flinke jongen net zo moe als ik en kon ik hem met wat gereedschap buiten over het balkon heen gooien. Want als ze fit zijn, dan zijn die krengen behoorlijk snel. (Ik snap nu trouwens ook die bus insektendoder op de badkamer….).
Ik gebaarde Kishnu met me mee te lopen naar de badkamer en nu spoelt en de toilet door en de warme douche zou moeten werken. Ik houd mijn adem maar niet in maar een warme douchebeurt met doucheschuim en shampoo die ik er gewoon uit/af kan wassen zou na ruim een week heerlijk zijn….! Hij heeft ook een groot waterreservoir voor me klaar gezet dat ik (volgens mij) prima kan gebruiken als ik het eerst kook.
Nog even erop uit om wat eten te halen voordat het pikkedonker werd. Ik houd goed bij wat ik waar betaal. Vandaag ben ik weer gepiepeld bij mijn boodschappen maar degene die de beste prijs heeft, krijg mijn handel ;-)
Na een bakje noodles, omkleden, kopje bouillon, mijn eigen slaapzak en kussensloop, tandjes poetsen, mijn spulletjes een beetje uitstallen (mijn kleren blijven vanwege de kakkerlakken in de koffer of aan de kapstok) voelde ik me alweer iets meer mens. Dadelijk nog even lezen en dan weer wachten op die 50 weerwolven onder mijn raam…..

NB.0. Die foto van die sokken in slippers en schoenen heeft een reden (voor zover jullie die zelf niet al bedacht hadden). In Nepal draag je binnen geen schoenen dus je moet tig keer je schoenen aan en uit doen en blote voeten is niet hygienisch en beschouwen ze in Nepal als het meest onreine gedeelte van het lichaam. Het tegenovergestelde is het hoofd. Maar goed, draag je gympen dan ben je je dus de hele tijd in en uit schoenen aan het wringen.
NB.1. Sommige vrouwen hebben 2 rode stippen op het voorhoofd. 1 net boven de 2 ogen (het 3e oog) en een stip/veeg in het midden tegen de haargrens wat betekent dat ze getrouwd zijn.

Maandag 3 februari 2014
Heerlijk geslapen (met oordopjes en een oogmaskertje, ik kan niet zonder!). Geen warm water (what’s new). Lajali bleek i.v.m. gasten waarvan de vlucht verlaat was onze afspraak niet te kunnen nakomen. Met Bishnu heb ik een kop thee gedronken en mijn document naar Lajali geprobeerd te versturen maar dat lukte niet. We zouden dat later op de dag in Thamel proberen. We hebben van de nood een deugd gemaakt. Bishnu en ik konden zonder Lajali niets en zijn op sightseeingtour gegaan. Met de taxi naar Patan en een ticket voor Durbar Square gekocht. Daar zijn veel tempels en we hebben een tijdje ergens gezeten. Gepraat en mensen gekeken en toen kwam zijn 10 jaar jongere broertje (22 jaar) ons gezelschap houden. Een leuke knul die goed Engels praat en veel wist te vertellen over Patan. Hij gaat volgende week trouwen en er komen 400 gasten. Schijnt voor hun heel normaal te zijn en daarna mag zijn vrouw pas bij hem komen wonen.
We hebben een bezoek gebracht aan het Patan Museum waar ze volgens de lonely planet ‘the finest collections of religious art in Asia’ hebben en dat kan ik bevestigen. Ik sprak hier nog 2 Nederlandse meisjes en dat is apart want er lopen sowieso amper blanken. Veel Chinese toeristen maar de blanken zijn tot nu toe op 2 handen te tellen.
Voor lunch (na ja, het was 15.00 uur) zijn we op het dak van Cafe du Temple geland waar ik getrakteerd heb op een hele 'dure' lunch van 13 euro voor 3 personen. Vanwege de toeristische locatie van het etablissement liggen de prijzen hier veel hoger. Voor de verandering geen daal bhaat maar een grilled chicken sandwich. Jammie!
Door naar de Golden Temple, een must see sight en voor meer info verwijs ik jullie naar pagina 180 van de Lonely Planet…. Daarna was het tijd om afscheid te nemen van zijn broertje en op weg te gaan met de taxi naar Thamel en daar rond gelopen. Geld gepind, internetcafe om document te versturen en kaarten van handmate paper gekocht.
Taxi weer terug naar Kathmandu en afscheid genomen van Bishnu. Wat een geweldige kerel is dat. Meteen ipod/laptop/iphone opgeladen want ik had waarschijnlijk nog maar een half uurtje stroom. (Handige tip was om een adapter te kopen zodat je meerdere dingen tegelijk kunt opladen. Dank Inge, want ik heb inderdaad maar 1 werkend stopcontact!). Met een beetje geluk heb je hier 6/7 uur per dag stroom. Kun je je dat voorstellen?
Daarna mijn dagelijkse wandelingetjes voor fruit. Begin me na 1,5 dag alweer beter te voelen. Ben ten slotte niet voor niets een city girl (oké, maar dan zonder stof en blaffende weerwolven ;-))
Ik heb rouwranden onder mijn nagels en van mijn jeans, sneakers en fleecejack kun je inmiddels soep trekken! Vies en stoffig is prima als het maar niet stinkt. Dus aan het werk. Na het ‘diner’ heb ik met het water uit een emmer van een lekkende kraan naast het toilet mijn was gedaan. Nou ja, het hoogstnodige dan. En daarna ook nog functioneel bezig geweest want ik heb mijn Spaanse huiswerk gemaakt.

NB.0. Hoeveel foto’s van tempels zouden jullie nog graag willen zien? ;-)
NB.1. Collega Marco Helmendag heeft de FaceBook-button op de website van Mitrata gezet. Waarvoor dank!

Dinsdag 4 februari 2014
Ik slaap hier prima. Om 22.00 uur ’s avonds zit mijn programma en bezigheden er vaak op en dan ga ik lezen. Mijn verzette afspraak met Lajali is vandaag om half 11 en dan is Nepal al uren ontwaakt. En ik ook rond 7 uur en dat is een prima ritme. Nog even lezen, de dingen voor de dag doornemen, mijn waka waka in de zon zetten anders heb ik ’s avonds geen licht en daarna een kwartiertje sporten. Hoewel ik de hele dag doende ben ontbreekt echt sporten. In Nederland had ik 7 minute workout app gedownload en die doe ik 2x. Ik heb alle fitnessapparatuur binnen handbereik; de muur en een stoel en meer heb ik niet nodig en spierpijn dat je ervan krijgt! Begin ik nou ook te merken dat mijn broeken losser zitten of is de wens de vader van de gedachte? ;-) Oke, en toen was het weer tijd om me op te frissen en dat is exact het goede woord. Want je snapt het al wel weer. Ik wilde heel, heel graag een keer wat warm water op mijn lijf en in mijn haar voelen maar deze dame is niet voor 1 gat te vangen. Ik heb een flinke ketel kraanwater gekookt en die heb ik gemengd met het koude water van de lekkende kraan. Ik heb de koude douche gebruikt om me in te zepen en mijn haren te wassen. Daarna met een kannetje het heerlijke warme water over me heen geschept. Zalig! Ik hoop dat jullie snappen dat je boft met het warme water daar…..
Inmiddels heeft Kishnu iemand ingeschakeld voor de boiler en die is druk in de weer. Dus ik blijf hopen op betere tijden.
Zodra je hier ook maar het minste of geringste teken van leven geeft, dan staan er mensen aan je deur voor de boiler of gewoon voor een praatje. Zo ook Kalpana, een jong meisje van midden 20 schat ik. Ik had haar al eerder ontmoet en ze nodigt me uit om met een binnenlandse vlucht 3 tot 4 dagen mee te gaan naar haar home town. Een superlief aanbod maar de waarschijnlijkheid dat ik die tijd kan missen is klein :-( Ik had Sunil, de manager van CWCN (Child Watabaran Center Nepal) nog niet gesproken dus hem trof ik beneden. We hebben ruim de tijd gehad om elkaar te spreken want Lajali was de weg kwijt en was daardoor later. De planning die ik met Sunil had afgestemd was een paar uur later alweer gewijzigd (natuurlijk ;-). De klus bij CWCN is om de communicatie medewerker in te werken in de reports voor hun sponsors (dat zijn er 3). Voor degenen die denken, dat doe je zo even, not! Het zijn behoorlijk pittige inhoudelijke rapporten inclusief financiele verantwoording en dat is veel werk. En iedere sponsor heeft bij hun een andere tool. Ook wil Sunil graag dat ik voor zijn staff een 2-daagse communicatieworkshop in elkaar zet en geef waarna hij zijn staff een cerficaat wil geven die ik onderteken. Oh ja, en de communicatiemedewerker inwerken op het gebied van fundraising. Och ja, alsof het niets is….. Het werktempo is hier niet hoog maar hun 'eisenpakket' des te meer, haha. Maar ik ben blij dat ik iets voor ze kan betekenen.
Met al het werk dat er ligt en toch relatief weinig tijd begin ik een lichte druk te voelen.
Maar terug naar de opdracht voor Mitrata. Met Lajali aan de slag en dat werkte prima. We hadden beiden voorbereidend werk gedaan waarvan we een mix gemaakt hebben en voor de ontbrekende onderdelen stelde ik haar vragen waardoor zij inspiratie kreeg voor antwoorden. Goed teamwork en een dag hard gewerkt! Heel interessant voor mij want het geeft veel inzichten hoe het er in de ‘goede doelen’ wereld aan toe gaat. Uiteraard hebben we onze bezigheden even gestaakt toen we een groot bord noodles geserveerd kregen, gevolgd door fruit en aan black tea en gekookt water ontbrak het ook niet.
Morgen nog een dagje met Lajali om de puntjes op de i te zetten en om alles in de online tool te zetten. Volgende week woensdag het financiele gedeelte met Bishnu en dan zou het klaar moeten zijn. De verwachting was ook dat ik marketing tools (zoals brochures etc.) zou produceren en me bezig zou houden met fundraising maar ik vraag me af of dat ze denken dat Europeanen kunnen toveren. Heb wel de belofte gedaan dat ik de brochure in Nederland kan maken en dat vond ze fijn.
Weer op strooptocht voor mijn diner in het steegje hier om de hoek (want na dat bord noodles ben ik wel klaar eigenlijk). Ik neem altijd precies genoeg geld mee en laat ze na het overhandigen van het geldbedrag zien dat mijn geld op is en dat ik niet kan betalen wat ze vragen en vaak is dat natuurlijk prima. Zolang ik een Nepali zie grijnzen als ik weg loop maak ik me nog niet zo’n zorgen dat ik iemand te kort doe, haha.
Kishnu krijgt bij terugkomst altijd een stuk fruit van me. Ik geef nooit geld, eten etc. in arme landen en dat wordt ook niet geadviseerd omdat mensen/kinderen daarom niet leren hoe ze zelf verantwoordelijk moeten zijn. Maar Kishnu zie ik hier als collega en wij zijn ’s avonds de enige op het complex dus een ‘overwerkmaaltijd’ gun ik hem wel….
Vanavond wil ik het rapport van Mitrata nog finetunen op Engels woordgebruik, een stukje tekst en foto voor de social media van Net4Kids aanleveren en dan ben ik er klaar mee voor vandaag.
Namaste…..