Verslag 8 t/m 10 februari 2014

Zaterdag 8 februari 2014
Vannacht heb ik slecht geslapen. Het geluid van die weerwolven buiten was niet normaal. Was het volle maan of zo?!
Vandaag is het weekend, ook voor de Nepalezen. Tijd om er op uit te trekken dus. Ik heb een poging gedaan om Krishnu, in mijn beste Nepali, te laten weten hoe lang ik ongeveer weg zou zijn zodat hij geen rekening met mij hoeft te houden. Om 9.15 uur heb ik een taxi genomen naar Thamel. Ik vroeg de taxichauffeur om me af te zetten bij het Gaia Restaurant en ik had het idee dat hij niet wist waar dat was en dat bleek. Hij heeft me ergens afgezet waar ik niet moest zijn en wees een richting in waar Gaia Restaurant zou moeten liggen, niet dus. Maar gelukkig had ik mijn Lonely Planet om me de weg te wijzen. Ik was ruim op tijd bij Seeing Hands (ligt naast Gaia) voor mijn massage. Ik moest nog even wachten en kreeg snel daarna gezelschap van de 3 blinde masseurs. We hebben even gepraat en het merendeel van hun clientele bleken Nederlandse toeristen (vooral in het hoogseizoen), waarvan er 3 net een behandeling gehad hadden. In het boek had ik al gelezen dat het er niet zachtzinnig aan toe kon gaan en ik was blij dat een klein Nepalees vrouwtje me uiteindelijk bij de hand pakte en mee naar boven nam. Daar kon weinig mee mis….dacht ik…. De behandelruimte was gezellig ingericht en lekker warm door de kachel midden in de ruimte. De 1e kachel die ik in Nepal gezien heb trouwens. Maar wat bleek, hoe kleiner hoe venijniger. Ik moest op tafel gaan liggen en de plekken aanwijzen waar ik ‘issues’ had. Linker schouderblad/nek en lage rug, check. Dat had ik beter niet kunnen zeggen! Minutieus werden de pijnlijke plekken behandeld. Haar kleine vingertjes priemden in mijn spieren en het voelde alsof ik met een scalpel werd bewerkt. De pijn was bij vlagen niet te harden! Ook mijn ‘niet issues’ bleken behoorlijk pijnlijk. Mijn billen waar ik van de workout spierpijn had, mijn heupen, de rest van mijn rug, armen etc. Het vreemde is dat het ondanks de pijn na de behandeling voelde alsof ik een winterslaap had gehouden en ik was bekaf. Ik was nogal wiebelig op mijn benen en na aangekleed te zijn ging ik de trap af. Vanwege mijn onstabiele status en vanwege donker naar licht, zag ik het laatste afstapje niet, en kwam de ruimte binnen ‘gestormd’ waar 4 jonge mannen zaten te wachten op hun behandeling. Dat leidde nogal tot hilariteit waarna ik aan een vragenvuur werd onderworpen over de behandeling. Ze piepen nog wel anders :-) Daarna nog wat rond gelopen in Thamel en voor de lunch ben ik naar het Kathmandu guesthouse gegaan. Een chique hotel waar de rijkste der aarde hebben verbleven. Er was prima eten en drinken en het was er prachtig maar iets te westers na mijn verblijf hier en met alleen maar blanke toeristen. Toen ik een kindje om haar iPad hoorde vragen merkte ik dat ik toch al een tijdje van huis was en hier in andere (armoedigere) omstandigheden had vertoefd. Het matchte voor mijn gevoel niet en ik ben er niet lang gebleven. Volgende bestemming was het reisbureau voor mijn trip naar Pokhara volgend weekend. Na wat overwegingen heb ik besloten om met het vliegtuig te gaan. Vliegen is een uur en met de bus 6 uur. Ik heb nu volgende week zaterdag een binnenlandse vlucht om 10.00 uur, 2 overnachtingen en maandag om 10.45 uur terug naar Kathmandu. Ik ben hier dan pas rond de middag maar dat zal niet het grootste probleem zijn. Ik heb er erg veel zin in en het is toch ook wel weer spannend. Kathmandu en omstreken voelt al enigszins als ‘thuis en bekend terrein’ en nu stap ik in het vliegtuig om me weer op onbekend terrein te begeven. Het is 1 grote ontdekkingsreis! In totaal kost deze trip, inclusief vluchten en 2 overnachtingen, 130 euro. De werkwijze op het reisbureau is als volgt. Het meisje belt de gegevens door. Iemand (op kantoor?) registreert de boeking en print een e-ticket. Je wacht een half uur en dan komt er een mannetje op een brommer de tickets brengen. Met een verkeerde naam….. Dus 3 kwartier later kwam het mannetje weer terug met goede tickets en een rits rats apparaat voor mijn creditcard.
Daarna was het plan, de wandeling uit de Lonely Planet. Een wandeling van 2 uur van Zuid-Thamel naar Durbar Square. Ik kwam op plekken die ik nog niet gezien had en in wat achteraf gelegen straten waar ze, je raadt het al, tempels hadden, haha. Ik ben even ergens gaan zitten en scrolde door mijn foto’s heen. Een straatmeisje van een jaar of 6 kwam bij me zitten en nam de controle van mijn telefoon over. Ze swipte door mijn fotoboek heen, vergrootte de foto’s (dat had ze vaker gedaan) en had de grootste lol om met de omgedraaide stand van mijn camera foto’s van ons en haarzelf te nemen. Het kostte me veel moeite om mijn telefoon uiteindelijk terug te krijgen ;-)
Ik had me al een tijdje afgevraagd waar de Nepali vrouwen zijn. Ik zie ze amper op straat of in winkels. Dat antwoord kreeg ik al snel ik de winkelstraat vlak voor Durbar Square Kathmandu. Alsof de Primark uitverkoop had! Honderden vrouwen die graaien naar schoenen, stoffen en alles wat maar binnen handbereik is. Wat zijn vrouwen, over de hele wereld, toch voorspelbaar…. Rond 4-en ben ik met de taxi terug gegaan. Het was een vermoeiende maar prachtige, zonnige dag! Ik wilde nog 2 rapporten doornemen en daar heb ik mijn ‘thuiswerkplek’ voor gebruikt. Krishnu komt me graag gezelschap houden en met onze gebarentaal lijken we zowaar een ‘gesprek’ te kunnen voeren. Kishnu had voor Wifi voor mij geactiveerd dus ik heb geskypt met pap en mam en later met Jeroen. De verbinding laat iets te wensen over maar fijn om weer bekende gezichten te zien! En wat vliegt de tijd. Ik krijg de dingen die ik wil doen ’s avonds niet gedaan maar dat geeft niet. Morgen weer een dag…..

NB.0. Bewaker/manusje van alles ‘Krishna’ woont 7 dagen per week op het complex in een kamertje achter het kantoor op de Begane Grond. Hij werkt iedere dag van 9 tot 24.00 uur.

Zondag 9 februari 2014
Ik ben laat uit bed want ik kon niet op gang komen vandaag. Eigenlijk was het mijn (extra) vrije dag maar Sunil had me gevraagd of ik vandaag het girls- en boyshome wilde bezoeken in Sundarijal met Sunil, zijn zoontje van 8 jaar oud en Tiru(pati). Daar kon ik natuurlijk geen nee tegen zeggen. We zouden na 11 uur vertrekken en dat werd uiteindelijk half 1 omdat het busje van CWCN er niet eerder was. Het busje haalt ’s ochtends het personeel (5 personen) op in Kathmandu en omstreken om ze naar ze naar de afgelegen homes, ongeveer 3 kwartier rijden, te brengen. De homes liggen afgelegen om een aantal redenen. De grond is er goedkoper dus het kost minder om de huizen te bouwen en de kinderen krijgen minder verleiding om de straten van Kathmandu op te gaan. Die verleiding ligt namelijk continue op de loer. Voor de kinderen geeft het leven op straat vrijheid die ze in de homes niet hebben. Daar wordt toch wel e.e.a. van ze verwacht qua discipline en naar school gaan. Het is 25 graden vandaag en heerlijk warm met een trui met daarover een fleecejack. Ik denk erover om bij mijn volgende tropische vakantie, waar die ook mag zijn, in plaats van bikini ook voor fleece te gaan. Hoef ik me ook niet in te smeren met zonnebrand.
Onderweg in de bus natuurlijk weer veel gezien alhoewel de overweldigende indrukken beginnen af te nemen, en dat is prima! Sunil en Tiru hadden al geconcludeerd dat ik in het bezit was van de nodige humor, hoe komen ze erop…? :-) Ik had het er met ze over dat mijn plannen met Bishnu gewijzigd waren, wat ze natuurlijk prima vonden. Want Nepal is planning net zo veranderlijk als het weer in Nederland, haha. We hadden het erover wat de voordelen en nadelen daarvan waren en toen gaf ik aan dat Nederlanders gek zouden worden als dit ‘the way of working’ zou zijn. Maar dat ik als ik terug kwam ik de Nepali werkwijze zou gaan introduceren bij mijn bedrijf. Daar kregen ze aardig de lachstuipen van. Ze waarderen het wel dat ik van het leven hier een feestje probeer te maken (nou thuis in Nederland nog ;-)).
De ontvangst bij de homes was wederom erg hartelijk. Een sjaal (mijn 7e), een bosje bloemen en veel namaste’s. Het valt me toch iedere keer weer op dat de kinderen in de homes gedisciplineerd, gemanierd, dankbaar, behulpzaam en geintereseerd zijn. Het prachtige complex bestaat uit 3 gebouwen. 1 girls home en een boys home waar de Engelse lerares mij een rondleiding gaf. En een algemeen gebouw met de kamers van de leraressen waar de kinderen vocational training krijgen en non-govermental education. De lessen die ze dan krijgen zijn Nepali, Engels en Wiskunde. Als snack waren er noodles, jammie. Daarna een tijdje buiten gezeten met Tiru. Ik moet zeggen dat de Nepali erg openhartig zijn o.a. over het kastensysteem. Het kastensysteem is ingewikkeld en de 4 kasten kennen nog allemaal subaftakkingen en is een belangrijk onderdeel van gesprekken tussen Nepali onderling. Daar hebben ze ook tijd genoeg voor want als er in een familie 1 persoon werkt, onderhouden ze daarmee 7 andere familieleden die niet hoeven te werken. Zelfs als je een hele goed baan zou hebben terwijl je van een lage kaste afkomstig bent, wil dit helemaal niets zeggen en kom je niet hoger op de ‘ranglijst’. Ook met iemand trouwen van een andere kaste is erg lastig. We hebben nog even tafeltennis gespeeld met de kinderen en 1 meisje van CWCN heeft afgelopen week de 1e prijs gewonnen met de landelijke kampioenschappen Judo. De trofee werd uiteraard trots geshowd!
Omdat we pas tegelijk met de staff naar huis gaan om 16.30 zijn Tiru en ik nog met de chauffeur het dorp in gegaan. Een klein dorp aan de voet van een berg waar de start is van een hiking trail. Er was een bruiloft gaande; prachtig om de bijbehorende ceremonies te zien. Er waren rotspartijen met schitterende uitzichten en vanuit de bergen stroomt heel helder water het land in dat uiteindelijk ook door Kathmandu stroomt (maar dan iets minder helder!). Op de terugweg werden alle personeelsleden afgezet en kwamen we uiteindelijk aan bij CWCN. Ik zou met beide heren uit eten gaan en kreeg nog even de gelegenheid om me op te frissen maar dat heeft hier niet zoveel zin. Daarna zijn we in de hoofdstraat gaan eten. Echt sfeervol zijn de restaurants niet maar dat boet niet in op de kwaliteit en hoeveelheid van het eten. Wat een lekkernijen! We kunnen het prima met elkaar vinden en dat is fijn. Maar het eten is er in veelvoud. Als ik ’s middags een bord noodles heb gehad hoef ik ’s avonds geen volledige maaltijd meer maar ik heb me kranig door mijn curry en bijgerechten heen gewerkt. Gelukkig werd het niet enorm laat en was ik rond half 9 weer thuis. Ik ben behoorlijk moe. Ik blijf me verbazen dat er compleet niets, maar dan ook niets is, wat je gewend bent van thuis. Het leuke is dat straks thuis dingen ook weer ‘nieuw’ zijn en minder vanzelfsprekend. Daar kan ik me nu al op verheugen….

Maandag 10 februari 2014
Ik begin sinds een dag of 2 een ochtendritme te ontwikkelen dat ik snel een halt toe wil roepen. Het ritme is als volgt. Zodra de stad wakker wordt, om 7.00 uur, word ik ook wakker. In plaats van uit mijn bed te komen, draai ik me nu nog een keer of 10 om, ga nog lezen en kom dan langzaam op gang; douchen, ontbijten met fruit en dan is er bij CWCN op werkgebied rond half 11 inmiddels activiteit. Oke, dus vanaf morgen weer ‘sporten’ en wat actiever worden want de dagen worden wel erg kort zo.
Tiru had een afspraak en ik heb voor mezelf even dingen gedaan. Nog wat foto’s en tekstjes voor de social media van Net4Kids, mijn e-mail beantwoorden, de financiele tool doornemen i.v.m. mijn afspraak met de financiele dame van CWCN donderdag, gebeld met Philip Meier (een Nederlander, en oud-collega bleek, die woont in Nepal en een afspraak met hem gemaakt om woensdag een hapje met hem te gaan eten). En toen was het alweer tijd voor de snack (lunch). Rijst met een bonencurry. De middag heb ik besteed aan het maken van een folder en nog even samen gezeten met Tiru voor het afmaken van 1 report.
Om 5 uur zijn Tiru en ik met de mobile health clinic mee gegaan. De bus werd voorzien van medicijnen en andere apparatuur. We zijn niet de sloppenwijken in gegaan maar zijn naar twee locaties gegaan waar de meeste straatkinderen te vinden zijn. De sloppenwijken gaan we donderdagavond in. Dat moet nog veel heftiger worden dan vanavond en daar zie ik wel tegenop.
De eerste plaats was de Pashupatinath Temple in Kathmandu. De grootste tempel in heel Nepal. Voor de hindu’s is dit de meest heilige plaats die er bestaat en een plaats waar ze eens in hun leven geweest willen zijn. In de tempel (het had meer weg van een dorp) ben ik getuige geweest van een overlijdensritueel. Om dit ritueel hier te mogen krijgen is een hele eer. Het gaat als volgt in zijn werk. Binnen 24 uur nadat een hindu sterft moeten ze gereinigd en gecremeerd worden. De doden worden gekleed zoals ze gestorven zijn, met dezelfde kleren, sierraden, make-up, zelfs het geld als ze dat op zak hebben etc. Ze worden op een rode brancard gelegd die schuin tegen de oever van de (heilige) rivier ligt. (Zie foto’s). Ze laten de dode zakken totdat ze met hun voeten het water raken en die worden gereinigd. Dan krijgen ze water over hun mond. Dit behelst het reinigingsritueel. De naaste familie is getuige van dit ritueel. Daarna worden ze op een brandend vuur gelegd voor de crematie. En dit soort plekken zijn er meerdere dus er zijn meerdere rituelen tegelijk. Wat er daarna gebeurd is dat de resten van het hout en alle toebehoren in de rivier worden gedeponeerd. Op de achtergrond klinkt luide muziek die ik niet kan beschrijven, ook de geur niet. Ik vond het een bijzondere ervaring om dit te aanschouwen en mijn gevoel over de sfeer en mijn emoties kan ik niet beschrijven. Om verder te gaan met mijn verhaal kost me de nodige moeite en ik doe het liever niet maar omdat ik hoop dat ik op een of andere manier nog van betekenis kan zijn voor CWCN, en het fantastische werk dat ze doen, doe ik het toch. Tiru en ik hadden samen de tempel bezocht terwijl het team op zoek ging naar zieke kinderen. Ze zijn met z’n vieren gedurende zo’n avond en operen in teams van twee. De chauffeur en een medische amateur blijven bij de bus. Ze bezoeken al jaren dezelfde plekken op dezelfde tijden dus de straatkinderen weten dat ze er zijn. De twee andere amateurs gaan in de tempel op zoek naar zieke straatkinderen. De reden waarom ze in de tempel zoeken is omdat de straatkinderen in de rivieren op zoek gaan naar bruikbare restanten van de resten van de verbranding zoals juwelen (goud) etc. Zodra het donker is kunnen ze niets meer zien en staken ze hun bezigheden. De spullen geven ze dan af aan hun ‘bazen’. Vandaar dat de eerste stop van de health clinic hier is omdat het schemerig is en de kinderen net klaar zijn met hun ‘werk’. Terug bij de bus werd er een aantal kinderen behandeld wat erg fijn is. De meeste klachten zijn luchtwegen- en longklachten vanwege het stof, de koude nachten en het lijm snuiven. Ze krijgen medicijnen en behandeling en verdwijnen daarna weer met een akelige hoest de koude nacht in……
Ook zijn er veel open wonden omdat kinderen hun voeten en handen open halen door het vuilnis etc. Dit gaat ontsteken als ze zich niet laten helpen. Als de klachten te heftig zijn dan worden de kinderen meegenomen naar het ziekenhuis.
Door afgelegen straten naar de volgende locatie. Ik hoef waarschijnlijk niet te vertellen dat de situatie in de steegjes ook niet bijster is maar hoeveel leed kan je verdragen? De tweede stopplaats was net aan de rand van de stad bij een bezienswaardigheid. Hier komen veel toeristen dus daar zijn dus ook veel straatkinderen te vinden. (Als je overigens wil weten waarom je straatkinderen nooit geld, eten of andere zaken moet geven, dan leg ik dat graag een keer uit. En ik snap de goede bedoeling van een ieder om iets te willen geven). In dit gedeelte van de stad worden de kinderen in de wijk gehouden en weerhoudt de politie ze ervan om de straat over te steken. De amateurs weten precies waar ze de kinderen kunnen vinden en waar ze hun spullen bewaren. En met spullen bedoel ik dan alleen een stapeltje dekens waar ze zich ’s nachts mee proberen warm te houden. Vergeet niet dat het hier ’s nachts rond het vriespunt kan zijn ook al is het overdag 25 graden. Bij een trottoir zat een groepje van 6 jonge kinderen bijeen (de oudste echt niet ouder dan elf jaar), allemaal lijm snuivend in een zak. Ze zaten tegen elkaar aan gehurkt terwijl ze een glimp op probeerden te vangen van een tv die ergens aan stond. Op een trapje er tegenover zaten nog twee kinderen waarvan de jongste niet ouder was dan twee jaar. Geen ouder(s) te bekennen. Ik vroeg of die kinderen al zo jong alleen op straat leven zonder ouders en het antwoord was: ‘ze worden op straat geboren, ze leven op straat en daar gaan ze ook dood’. Door dit te aanschouwen brak mijn hart maar bij Net4Kids vertelden ze me dat de kinderen niet beter weten dan een leven op straat, dat het ze vrijheid geeft en dat ze zich groot voelen door een leven op straat. Daar heb ik me aan vast gehouden maar met mijn Westerse maatstaven is dit echt niet te begrijpen! Ik heb vele keren moeten slikken en kon mijn tranen amper bedwingen. De straatkinderen werden aangesproken door een van de amateurs maar er was geen medical care nodig. Terug bij de bus hebben we met zijn zessen een snack gegeten, een kop thee gedronken en gelachen en dat was fijn om het enorm nare gevoel iets te laten zakken.
De medische amateurs hebben niet half in de gaten wat een fantastisch werk ze doen maar ik ben dankbaar dat er zulke mensen bestaan! En dat er ook donors zijn (mensen zoals wij, die het werk financieel mogelijk maken). Zij doen dit werk al vijf jaar dus ze weten waarschijnlijk niet beter. Er vanuit gaande dat het aantal geholpen kinderen van vandaag de norm is, dan helpen zij op jaarbasis ongeveer 750 straatkinderen. Een druppel op een gloeiende plaat wellicht maar het gezegde is niet voor niets ‘alle beetjes helpen’!
Ik wens jullie een gezonde nacht…