Verslag 11 t/m 14 februari 2014

Dinsdag 11 februari 2014
Ik heb vannacht goed geslapen en de emoties van gisteravond, na de trip met de mobile health clinic, zijn gelukkig gezakt. Ik draag op mijn manier bij aan een betere wereld en meer kan ik niet doen. Vanochtend op tijd mijn bed uit en vanochtend was er qua werk niet veel te doen. Het is bewolkt vanochtend dus mijn normaal zonnige ‘thuiswerkplek’ is wat frisjes nu maar binnen is het niet veel warmer. Als snack hadden we noodles met tomatenketchup. Zouden ze bij Yacht ook eens moeten invoeren dat er tussen de middag voor je wordt gekookt, dan hoef ik het ’s avonds niet meer te doen. Na de snack ook nog rustig gehad. Ben bezig met een brochure maar ben in afwachting van foto’s dus kan ik niet veel doen en met Tiru de acties besproken voor een groot judo-evenement in maart. Daarna nog Sinamangal ingelopen voor wat boodschappen en ’s avonds een serieuze poging gedaan om Spaans huiswerk te maken en te leren. En ter afsluiting in de lonely planet gelezen wat de bezienswaardigheden in Pokhara zijn. Een rustig dagje zoals ik er nog niet veel heb mee gemaakt.

Woensdag 12 februari 2014
Vandaag ben ik precies op de helft van mijn verblijf in Nepal. Tijd voor een kleine terugblik. Om in Yacht-termen te blijven staat alles in het teken van wendbaarheid. Hoe wendbaar ben ik als ik op alle fronten uit mijn comfortzone wordt gehaald? En ik moet zeggen dat ik het er niet onaardig vanaf gebracht heb tot nu toe.
Ik heb me geplooid in mindere praktische leefomstandigheden (harde bedden, vieze ruimtes, koud water om te douchen, vieze kleren, geen wasmachine, kakkerlakken, vies serviesgoed/kookgerei, overal stof etc.).
Dan heb je de leefomstandigheden qua omgeving. Eerst de stille omgeving in de bergen afgewisseld met de enorme drukte van de stad. Hier heb ik het best een paar keer zwaar mee gehad want de stad kan erg overweldigend zijn vooral als je een moment alleen bent. Het begint oke te worden nu. Geen oordopjes of oogmaskertjes meer ’s nachts. En de jankende honden zijn gewoon een signaal dat het bedtijd is. Wel voel ik me aan het einde van de dag meer vermoeid dan thuis.
Een andere aanpassing is dat je alleen bent in een vreemd land. Wat kun je wel doen en wat niet? Wat is veilig en wat niet? Ik heb me er vanaf het begin overheen gezet dat dingen eng zijn want anders hoef je de deur niet uit te komen. En er zijn veel dingen best eng. Een taxi die je in het pikkedonker ergens verkeerd af kan zetten (overdag ook trouwens), verdwalen, terecht komen in niet zo’n prettige buurten, dingen in je eentje bezichtigen, activiteiten ondernemen zoals naar Pokhara vliegen, telkens niet weten waar je verzeild raakt. En je bent je er continue van bewust dat je vreemd bent door het aanstaren, nawijzen en dat mensen dingen van je willen. Alle dingen die ik gezien heb en gedaan heb zijn een ware verrijking geweest! Het heeft me inzicht gegeven in een andere cultuur, inzicht in hoe dingen ook anders kunnen en inzicht in mezelf. Dit alles wordt wel versterkt omdat Nepal een erg spirituele omgeving is.
Het werken in Nepal is heel bijzonder, een kans uit duizenden! Je wordt uit je vertrouwde werkomgeving gehaald en alles is anders. Er bestaan geen plannen, geen tijd, geen afspraken, gewoon de dingen die de dag gaan brengen. In het begin begon ik iets te serieus want ik had immers opdrachten die volbracht moesten worden en tijd is immers geld :-) (Overigens bij de start al wel minder serieus dan ik van mezelf verwacht had). Ik had enorme behoefte om van betekenis te willen zijn en daar heb ik mezelf in terug gefloten. Ik had een opdracht voor de online tool van Net4Kids en daar heb ik zo goed mogelijk in geadviseerd en dat is volgens mij gelukt. Voor het overige (het inwerken van de communicatie medewerker) laat ik het initiatief bij hem. Hij zoekt me op als hij iets tegen me aan wil houden, advies wil of een gewoon een praatje. Ik zorg voor verbinding, stel vragen, doe voorstellen en ik volg het tempo van hier en dat is gewoon heel, heel erg laag. Inmiddels vul ik de, iets meer dan halve werkdagen, met praktische dingen voor hier (zoals een format voor een brochure en een powerpoint-presentatie) die ze daarna zelf aan kunnen passen. Ik adviseer ze over verbeteringen voor de website en FaceBook, tips en trics voor interne communicatie, ideeen voor fundraising en ze kunnen zelf bepalen wat ze ermee willen. Het werken met de mensen gaat me goed af. Ik voel geen weerstand, stel me bescheiden op, maak regelmatig een praatje, toon interesse en dat is andersom ook het geval. En een lach helpt ook om dingen voor elkaar te krijgen en een goed contact te onderhouden. Het meest bijzondere van deze ‘uitzending’ is dat je een land en de mensen leert kennen op een manier waarop je dat anders nooit lukt. Je krijgt veel meer mee dan tijdens een vakantie; je werkt er, je maakt kennis met de lokale bevolking (collega’s), je wordt meegenomen in hun leven qua activiteiten (je komt op plaatsen waar je als toerist niet snel komt) maar ook over hoe ze dingen denken, bijzonderheden van het land en dingen die er spelen en wat er belangrijk voor ze is.
Qua inhoud van de NGO-projecten is het wel heel heftig om dingen te zien, weeskinderen, zieke straatkinderen etc. Het blijft heel schrijnend en daar heb ik denk ik nog wel de grootste moeite mee.
Dan zijn er de aanpassingen qua eten en gezondheid. Ik heb me vanaf het begin aangewend om grotendeels mee te gaan in de ritmes en gewoonten van het land. Het eten is me goed bevallen en mijn gezondheid heeft me (nog) niet in de steek gelaten. Ik begin sinds gisteren nu wel aan mijn lijf te merken dat ik een tekort heb aan groenten en vezels dus daar moet ik een oplossing voor bedenken. Na de snack ’s middags (zie foto; geen idee wat het is ;-)) voelde ik me echt niet lekker. Ik heb wel gewoon mijn ding gedaan maar de afspraak met mijn oud-collega vanmiddag/vanavond heb ik verzet naar een andere dag. Ben wat boodschappen gaan halen in Sinamangal en nog wat was gedaan. Ik verlang naar een warm bad en ben behoorlijk uitgeteld. Morgen weer een nieuwe (hopelijk fittere) dag….

NB.0. Over een paar dagen is het Valentijnsdag. (Wordt hier ook ‘gevierd’). Hebben jullie eraan gedacht om alles tijdig te posten? ;-)
NB.1. Op de geleende telefoon van Tiru belt steeds dezelfde persoon en ik heb de telefoontjes niet beantwoord. Ik heb met Tiru nu afgesproken dat ik de volgende keer opneem met ‘Namaste’ en daarna in het Nederlands een verhaal ga afsteken. Leek ons wel humor….
NB.2. Zaterdag en zondag (mijn trip naar Pokhara) wordt er regen voorspeld. Eerst zien, dan geloven want het heeft hier al 2 maanden niet geregend….. Wel fijn tegen het stof!!!
NB.3. Ik moet nu echt een goed smeerseltje vinden voor mijn handen. Dat is naast mijn gezicht het enige dat de hele dag wordt bloot gesteld aan de zon en ik voel me net een reptiel!
NB.4. Ik vind het nog steeds erg leuk om jullie reacties te lezen en wat vertrouwde namen voorbij te zien komen.

Donderdag 13 december 2014
Vandaag zou ik met Nirsha, de financiele dame van CWCN, de financiele gegevens voor 2013 verwerken in de online tool maar de board heeft nog geen akkoord gegeven voor de cijfers, dus je raadt het al….geen afspraak vandaag. Maar ondertussen weet ik me al aardig te vermaken. Om nou te zeggen dat ik al mijn dagen 100% nuttig doorkom, is niet het geval. En als ik, bij vlagen, de e-mail van mijn werk door ga spitten, dan weet je zeker dat de verveling is toegeslagen, haha. Maar ik heb toch een analyse van de plussen en minnen van de CWCN website gemaakt en een format voor een powerpointpresentatie gemaakt. Volgende klus is om per project een powerpointpresentatie met foto’s te maken. Heb een aantal rustige dagen gehad en dat is prima alhoewel je het gevoel hebt dat er nog veel te doen is en veel te zien is maar mijn dagen worden nog druk genoeg. Na het werk ben ik richting het ziekenhuis gelopen om daar geld te pinnen en nog wat boodschappen doen. Flink wat water ingeslagen want ik merk dat ik te weinig drink en daar komen ook deels de lichamelijke klachten vandaan. Eigenlijk zou ik vanavond de sloppenwijken ingaan met de mobile health clinic maar de medical amateur was overdag zijn patienten al langs gegaan. Aan de ene kant jammer maar aan de andere kant voel ik me nog niet helemaal fit en zou het wellicht ook iets te heftig zijn geweest. De avond heb ik gespendeerd met lezen (wat ben ik blij met mijn volgeladen Ipad met Ibooks!) en met Spaans studeren. De buren hebben een feestje met een man of honderd dus ik denk dat mijn oordopjes wel weer van pas gaan komen vannacht.

NB.0. Mijn Nepali friends aantal op FaceBook is nu 4. Ik moet echt nog even aan de bak…
NB.1. Volgens Tiru is ‘Namaste’ het enige dat ik fatsoenlijk uit kan spreken in Nepali. De rest leidt tot hilariteit. Wacht maar want ik ga hem nog een keer ‘Scheveningen’ laten uitspreken ;-) Hij is ook voornemens om me een Nepali bijnaam te geven. We wachten af…..

Vrijdag 14 februari 2014
Fijne Valentijnsdag allemaal! Dat jullie vandaag maar omringd mogen worden met veel liefde :-) Ik heb vandaag nog precies 2 weken te gaan tot aan mijn vertrek. Zal wel vreemd zijn als het zover is. Via de messenger houd ik contact met Bishnu, mis hem wel een beetje, mijn kleine vriend…. En mijn grote vriend van CWCN heb ik voor Valentijnsdag een sleutelhanger gegeven met een klompje eraan dat ik had meegenomen uit Nederland. Zo blij als een kind was hij ermee, haha. Hij heeft hem aan de sleutel van zijn motor gedaan en een foto op FaceBook gezet. We zijn bezig geweest met het analyseren van de verbeterpunten van FaceBook. Deze punten bespreekt hij eerst intern want het is niet toegestaan om zelfs een spatie toe te voegen zonder akkoord.
Na het doornemen van de verbeterpunten hebben we een event aangemaakt op de FaceBook-pagina van CWCN. Dit is een 3-daags judo event in maart waar 1000 mensen (en hopelijk gulle donors) op af gaan komen om judo-wedstrijden te zien en andere festiviteiten. Op zich zou dit een klus kunnen zijn van een kwartier maar dat is in Nepal echt anders. Want voor je ingelogd bent als admin op FaceBook ben je een half uur verder, 1 keer klikken, weer een half uur, vastlopen en computer opnieuw opstarten etc. Dan de tekst nog verzinnen, het ‘adres’ ergens vandaan halen want adressen bestaan hier niet. Een foto als logo voor het event downloaden en uiteindelijk ben je 2,5 uur verder. Daarna lunch gehad, heerlijk! Tiru ging op tijd weg omdat hij naar de film ging met zijn liefje voor Valentijnsdag. Wat een romanticus ☺ Daarna ben ik niet meer aan werken toe gekomen. De board van CWCN had hier overleg en 1 voor 1 kwamen ze langs om een praatje te maken en te informeren naar mijn bezigheden en bevindingen. Oh, en voor ik het vergeet. Het heeft vannacht geregend! En nu is het 14 graden (i.p.v.) 25 en bewolkt. Mijn ‘thuiswerkplek’ buiten is nu een stuk minder comfortabel maar goed, binnen is het nog kouder.
Vanavond ga ik mijn spullen pakken voor Pokhara en met een boek onder 4 lagen dekens liggen. (Happy Valentine ;-)) Geen weer om erop uit te trekken vanavond. Een warm bad zou ook lekker zijn maar daar moet ik mijn fantasie maar op loslaten ben ik bang.

NB.0. Ik heb maar heel weinig foto’s want het was maar een 'gewone' werkweek.