Verslag 26 t/m 28 januari 2014
Door: Karin Verhagen
Blijf op de hoogte en volg Karin
29 Januari 2014 | Nepal, Kathmandu
Zondag 26 januari 2014
De dag van vertrek. Ik besef dat er veel op me af gaat komen dat ik niet weet en ik begin de zenuwen te merken. De vlucht was ’s avonds pas om 22.00 uur dus ik had ruim de tijd om de spanning op te bouwen. Pap en mam zijn mee gegaan naar Schiphol en dat was fijn. Daar verliep alles goed en snel. Voor ik het wist zat ik op de vlucht naar Abu Dhabi.
Maandag 27 januari 2014
Na enkele uren slaap kregen we om 7.30 uur (4.00 uur Nederlandse tijd) te horen over een vertraging van ongeveer een kwartier. Nou dat bleek een ruim Brabants kwartiertje want om 9.45 uur cirkelden we ongeveer het achtste rondje boven Abu Dhabi. Vanwege mist waren er problemen met opstijgen en landen. Jammer alleen dat ik nog in de lucht hing terwijl ik in het vliegtuig richting Kathmandu had moeten zitten! Bij aankomst bij de gate bleek hier ook sprake te zijn van 2 uur vertraging (dat bleek achteraf want het is geen schiphol natuurlijk). Op de monitor was niet eens sprake van vertraging, haha. Maar goed, je hoort mij niet klagen. Ik ben nog nooit zo blij geweest met een niet kloppende planning! Dus 2 uur te laat kwam ik in Kathmandu aan met overigens net voor de landing prachtige uitzichten op de Himalaya! In Nepal aangekomen ging het snel met alle indrukken. De (kruidige) geur van de mensen, de drukte (na 5 meter had ik 10 aanbiedingen voor taxi’s), etc.
En ‘uiteraard’ kon ik niemand vinden die op me stond te wachten en inmiddels was het donker. Buiten zag ik mensen met papieren zwaaien maar daar stond mijn naam niet op. En dat er ergens binnen nog een aparte ruimte (afgesloten van de ontvangsthal) was had ik niet gezien. Maar na 20 minuten kwam Bishnu (de manager van het Mitrata weeshuis) op me af. Hij was er samen met Sunil (de manager van Watabaran Child Care Centre). Ik word allerhartelijkst ontvangen met een oranje ‘zijden’ sjaal en een oranje bloemenslinger. Hoe lief….!
En dan volgt de korte taxirit naar mijn verblijf voor de komende 2 nachten en de laatste weken. Het is een rit dwars door Kathmandu en wat je daar ziet, hoort en ruikt is met geen pen te beschrijven. Alles rijdt door elkaar, toeterend, door smalle zanderige straatjes. Verkeerregels kennen ze niet (@Teun, kom hier je rijbewijs maar halen ;-)) Winkeltjes, honden en mensen, heel veel mensen!
Sunil vraagt me ondertussen de hemd van het lijf en ik probeer op mijn beurt meer te weten te komen over beide heren en hun NGO. In een zijstraatje midden in het centrum ligt een complex van 4 etages afgesloten met een poort, we zijn aan het einde van onze bestemming. In het complex zit het kantoor van Watabaran (CWCN) en op de 2e etage is het Holland-house for volunteers, mijn verblijf. Een slaapkamer met 2 bedden (ziet er prima uit). Een keuken die er redelijk uit ziet en een badkamer waar ik niet veel positiefs over kan zeggen. Oh wel, er is geen spiegel en dat is op mijn leeftijd prima ;-)
Morgen heb ik een rustdag en overmorgen om 10.00 uur ga ik met Bishnu de bergen in naar Mitrata. Vermoedelijk kan ik de rust daar dan goed gebruiken. Daar verblijf ik 5 dagen en dan kom ik terug op de plek waar ik nu ben.
Bij Watabaran is een communicatie trainee gestart die ik zal gaan begeleiden met zijn activiteiten. Geen idee wat zijn activiteiten precies zijn. En of ik hier voor het team een teambuildingssessie kan houden want die loopt niet zo goed. Haha, overal ter wereld hetzelfde probleem. Ik ga hier eens goed over nadenken want ik heb geen idee hoe de communicatie hier loopt maar wordt vervolgd. Er worden flesjes water voor me gehaald en nee, ik had genoeg te eten gehad tijdens de 2 vluchten. Een counsil die gesprekken heeft gevoerd met enkele kinderen komt ook bij het gesprek zitten en praat honderduit. De kinderen begroeten me allervriendelijkst met ‘namaste’. ’s Avonds lig ik behoorlijk moe en onder de indruk met het geluid van blaffende honden, vreemde stemmen etc. in mijn bed. Ben erg benieuwd hoe Kathmandu er by day uit ziet.
Dinsdag 28 januari 2014
Ik heb vannacht lang wakker gelegen maar uiteindelijk een gat in de dag geslapen (half 11!). Mijn eerste ochtendritme. Douchen? Nou, nee. Er kwam alleen maar bruine smurrie uit dus maar met een kannetje koud water over me heen geschept. Schijnt goed te zijn voor de bloedsomloop ;-) De ramen open gezet en mijn nieuwe wereld op me in laten werken. De bewaker Kishnu die me vriendelijk toelacht helpt me. Hij laat zien hoe de gaspit werkt, hoe de deuren te sluiten (dat deed hij gisteren al trouwens) en volgens mij gaat hij aan de slag met de douche want hij kwam er net als ik achter dat die niet werkt. Hij zet een stoel voor mij in het zonnetje van de patio op de 2e etage en gaat aan het klussen. En terwijl ik mijn omgeving op me in laat werken onder het genot van een kop thee en een liga voel ik de zon op mijn huid en denk ik dat het vast goed gaat komen. Verschillende medewerkers van Watabaran komen een praatje met me maken.
’s Middags trek ik er op uit om de directe omgeving te verkennen. Sowieso omdat ik wat boodschappen nodig heb, om dingen te zien maar vooral ook voor herkenningspunten als ik in de buurt met een taxi wordt gedropt. (Adressen kennen ze hier niet dus waar je uit de taxi gezet wordt is nog maar de vraag). Eerst naar de bank. Een aparte ervaring want zodra ik binnen kom mag ik een enorme rij voorbij lopen en ben ik meteen aan de beurt, aangestaard door 20 mannen (hoezo opgelaten?!). Nog aparter is de ervaring dat terwijl je persoonlijke gegevens in staat te vullen en je portemonnee aan het vullen bent er letterlijk 4 man over je schouder staan mee te kijken. Hoezo nieuwsgierig? Nou kan ik nieuwsgierigheid wel waarderen dus ik heb het zo gelaten :-)
Bij het halen van de boodschappen heb ik natuurlijk te veel betaald maar dat krijg ik nog wel onder de knie. En dat ik toch wel enigszins vreemd ben is me al opgevallen door alle starende blikken. Nu weet ik hoe Justin Bieber zich voelt ;-) Na een late lunch van vers fruit heb ik rond 3-en de taxi genomen naar Thamel. Qua eten houd ik het nog even rustig, en so far, so good…..
Een rit van 30 minuten waar ik amper te veel voor heb betaald want ik had aan 2 medewerkers van Watabaran gevraagd wat een taxi moest kosten. Het is nu 1-1, haha.
De rit was een belevenis. Ik ben wel vaker in minder ontwikkelde steden/landen geweest maar het treft me toch iedere keer weer. De armoede, de viezigheid, het lawaai, de hoeveelheid winkeltjes/kraampjes/straatverkopers etc. De weg is 1 grote hobbel en auto’s, brommers rijden toeterend langs elkaar heen op plekken waar 3 auto’s naast elkaar gewoon niet passen. En stoppen voor moeders met baby’s op de arm hoeft blijkbaar ook niet.
Het vinkje achter de 1e must see van de lonely planet is een feit. Een bezoek aan de garden of dreams. En dat is het zeker! Gelegen in de stad maar achter de poorten gaat een pareltje schuil; een prachtige tuin omringd door mooie gebouwen.
Aan de overkant van de straat liggen de Three Goddess Temples waarvan ik vermoed dat ze die aan het restaureren zijn. Bij de ‘New Tibet Book Store’ heb ik het boekje “How to train a wild elephant” gekocht; “simply daily mindfulnes practices for living life more fully & joyfully". Ja, je bent niet voor niets in het spirituele Nepal...
Daarna drukke straatjes bezocht met alleen maar souveniers. Na 1,5 uur vond ik dit welletjes. De Nepalezen willen graag voor een special price aan je verkopen. (Overigens veel minder erg dan bv. in Turkije/Egypte). Wat misschien nog wel het meest vermoeiend is, is het bekeken worden. Je bent je zo bewust van jezelf en ik voel me er opgelaten onder. De taxi terug was zo geregeld alleen ik had het idee dat de taxichauffeur niet goed begreep waar ik precies moest zijn dus op hoop van zegen! Het was inmiddels pikkedonker en na een poosje rijden herkende ik nog steeds niets. Dat waren best akelige momenten want voor hetzelfde geld word je ergens aan de andere kant van de stad gedropt! Maar na een half uur zag ik de hoofdstraat en ben meteen uitgestapt om daarna mijn weg te vervolgen via diverse steegjes. De weg terug in 1x gevonden in het donker. Trots op mezelf!
Bewaker Kishnu vergezelde me met zaklamp naar boven en bleef even voor een praatje. Nou ja, het was meer gebarentaal afgewisseld met een woordje uit mijn woordenboek. En toen was het bedtijd.
NB.0. Waarom klinken die honden hier met name ’s nachts als weerwolven en klinkt het alsof er 50 onder mijn raam staan terwijl ik wil slapen?!
NB.1. Bij de foto’s een impressie van het volunteer house, de omgeving van het huis, Thamel, Secret Garden en een selfie (met ongewassen haar). Ben overigens niet zo dol op selfies maar jullie willen vast af en toe bewijs dat ik daadwerkelijk in Nepal ben ;-))
NB.2. Reacties op FaceBook zie ik niet. Als je wil dat ik eventuele opmerkingen lees, plaats ze dan op deze pagina. (Bemoedigende woorden kan ik goed gebruiken….:-))
NB.3. Ik beloof jullie dat de volgende verslagen iets minder gedetailleerd zullen zijn maar ik ben er nu nog even helemaal vol van!
De dag van vertrek. Ik besef dat er veel op me af gaat komen dat ik niet weet en ik begin de zenuwen te merken. De vlucht was ’s avonds pas om 22.00 uur dus ik had ruim de tijd om de spanning op te bouwen. Pap en mam zijn mee gegaan naar Schiphol en dat was fijn. Daar verliep alles goed en snel. Voor ik het wist zat ik op de vlucht naar Abu Dhabi.
Maandag 27 januari 2014
Na enkele uren slaap kregen we om 7.30 uur (4.00 uur Nederlandse tijd) te horen over een vertraging van ongeveer een kwartier. Nou dat bleek een ruim Brabants kwartiertje want om 9.45 uur cirkelden we ongeveer het achtste rondje boven Abu Dhabi. Vanwege mist waren er problemen met opstijgen en landen. Jammer alleen dat ik nog in de lucht hing terwijl ik in het vliegtuig richting Kathmandu had moeten zitten! Bij aankomst bij de gate bleek hier ook sprake te zijn van 2 uur vertraging (dat bleek achteraf want het is geen schiphol natuurlijk). Op de monitor was niet eens sprake van vertraging, haha. Maar goed, je hoort mij niet klagen. Ik ben nog nooit zo blij geweest met een niet kloppende planning! Dus 2 uur te laat kwam ik in Kathmandu aan met overigens net voor de landing prachtige uitzichten op de Himalaya! In Nepal aangekomen ging het snel met alle indrukken. De (kruidige) geur van de mensen, de drukte (na 5 meter had ik 10 aanbiedingen voor taxi’s), etc.
En ‘uiteraard’ kon ik niemand vinden die op me stond te wachten en inmiddels was het donker. Buiten zag ik mensen met papieren zwaaien maar daar stond mijn naam niet op. En dat er ergens binnen nog een aparte ruimte (afgesloten van de ontvangsthal) was had ik niet gezien. Maar na 20 minuten kwam Bishnu (de manager van het Mitrata weeshuis) op me af. Hij was er samen met Sunil (de manager van Watabaran Child Care Centre). Ik word allerhartelijkst ontvangen met een oranje ‘zijden’ sjaal en een oranje bloemenslinger. Hoe lief….!
En dan volgt de korte taxirit naar mijn verblijf voor de komende 2 nachten en de laatste weken. Het is een rit dwars door Kathmandu en wat je daar ziet, hoort en ruikt is met geen pen te beschrijven. Alles rijdt door elkaar, toeterend, door smalle zanderige straatjes. Verkeerregels kennen ze niet (@Teun, kom hier je rijbewijs maar halen ;-)) Winkeltjes, honden en mensen, heel veel mensen!
Sunil vraagt me ondertussen de hemd van het lijf en ik probeer op mijn beurt meer te weten te komen over beide heren en hun NGO. In een zijstraatje midden in het centrum ligt een complex van 4 etages afgesloten met een poort, we zijn aan het einde van onze bestemming. In het complex zit het kantoor van Watabaran (CWCN) en op de 2e etage is het Holland-house for volunteers, mijn verblijf. Een slaapkamer met 2 bedden (ziet er prima uit). Een keuken die er redelijk uit ziet en een badkamer waar ik niet veel positiefs over kan zeggen. Oh wel, er is geen spiegel en dat is op mijn leeftijd prima ;-)
Morgen heb ik een rustdag en overmorgen om 10.00 uur ga ik met Bishnu de bergen in naar Mitrata. Vermoedelijk kan ik de rust daar dan goed gebruiken. Daar verblijf ik 5 dagen en dan kom ik terug op de plek waar ik nu ben.
Bij Watabaran is een communicatie trainee gestart die ik zal gaan begeleiden met zijn activiteiten. Geen idee wat zijn activiteiten precies zijn. En of ik hier voor het team een teambuildingssessie kan houden want die loopt niet zo goed. Haha, overal ter wereld hetzelfde probleem. Ik ga hier eens goed over nadenken want ik heb geen idee hoe de communicatie hier loopt maar wordt vervolgd. Er worden flesjes water voor me gehaald en nee, ik had genoeg te eten gehad tijdens de 2 vluchten. Een counsil die gesprekken heeft gevoerd met enkele kinderen komt ook bij het gesprek zitten en praat honderduit. De kinderen begroeten me allervriendelijkst met ‘namaste’. ’s Avonds lig ik behoorlijk moe en onder de indruk met het geluid van blaffende honden, vreemde stemmen etc. in mijn bed. Ben erg benieuwd hoe Kathmandu er by day uit ziet.
Dinsdag 28 januari 2014
Ik heb vannacht lang wakker gelegen maar uiteindelijk een gat in de dag geslapen (half 11!). Mijn eerste ochtendritme. Douchen? Nou, nee. Er kwam alleen maar bruine smurrie uit dus maar met een kannetje koud water over me heen geschept. Schijnt goed te zijn voor de bloedsomloop ;-) De ramen open gezet en mijn nieuwe wereld op me in laten werken. De bewaker Kishnu die me vriendelijk toelacht helpt me. Hij laat zien hoe de gaspit werkt, hoe de deuren te sluiten (dat deed hij gisteren al trouwens) en volgens mij gaat hij aan de slag met de douche want hij kwam er net als ik achter dat die niet werkt. Hij zet een stoel voor mij in het zonnetje van de patio op de 2e etage en gaat aan het klussen. En terwijl ik mijn omgeving op me in laat werken onder het genot van een kop thee en een liga voel ik de zon op mijn huid en denk ik dat het vast goed gaat komen. Verschillende medewerkers van Watabaran komen een praatje met me maken.
’s Middags trek ik er op uit om de directe omgeving te verkennen. Sowieso omdat ik wat boodschappen nodig heb, om dingen te zien maar vooral ook voor herkenningspunten als ik in de buurt met een taxi wordt gedropt. (Adressen kennen ze hier niet dus waar je uit de taxi gezet wordt is nog maar de vraag). Eerst naar de bank. Een aparte ervaring want zodra ik binnen kom mag ik een enorme rij voorbij lopen en ben ik meteen aan de beurt, aangestaard door 20 mannen (hoezo opgelaten?!). Nog aparter is de ervaring dat terwijl je persoonlijke gegevens in staat te vullen en je portemonnee aan het vullen bent er letterlijk 4 man over je schouder staan mee te kijken. Hoezo nieuwsgierig? Nou kan ik nieuwsgierigheid wel waarderen dus ik heb het zo gelaten :-)
Bij het halen van de boodschappen heb ik natuurlijk te veel betaald maar dat krijg ik nog wel onder de knie. En dat ik toch wel enigszins vreemd ben is me al opgevallen door alle starende blikken. Nu weet ik hoe Justin Bieber zich voelt ;-) Na een late lunch van vers fruit heb ik rond 3-en de taxi genomen naar Thamel. Qua eten houd ik het nog even rustig, en so far, so good…..
Een rit van 30 minuten waar ik amper te veel voor heb betaald want ik had aan 2 medewerkers van Watabaran gevraagd wat een taxi moest kosten. Het is nu 1-1, haha.
De rit was een belevenis. Ik ben wel vaker in minder ontwikkelde steden/landen geweest maar het treft me toch iedere keer weer. De armoede, de viezigheid, het lawaai, de hoeveelheid winkeltjes/kraampjes/straatverkopers etc. De weg is 1 grote hobbel en auto’s, brommers rijden toeterend langs elkaar heen op plekken waar 3 auto’s naast elkaar gewoon niet passen. En stoppen voor moeders met baby’s op de arm hoeft blijkbaar ook niet.
Het vinkje achter de 1e must see van de lonely planet is een feit. Een bezoek aan de garden of dreams. En dat is het zeker! Gelegen in de stad maar achter de poorten gaat een pareltje schuil; een prachtige tuin omringd door mooie gebouwen.
Aan de overkant van de straat liggen de Three Goddess Temples waarvan ik vermoed dat ze die aan het restaureren zijn. Bij de ‘New Tibet Book Store’ heb ik het boekje “How to train a wild elephant” gekocht; “simply daily mindfulnes practices for living life more fully & joyfully". Ja, je bent niet voor niets in het spirituele Nepal...
Daarna drukke straatjes bezocht met alleen maar souveniers. Na 1,5 uur vond ik dit welletjes. De Nepalezen willen graag voor een special price aan je verkopen. (Overigens veel minder erg dan bv. in Turkije/Egypte). Wat misschien nog wel het meest vermoeiend is, is het bekeken worden. Je bent je zo bewust van jezelf en ik voel me er opgelaten onder. De taxi terug was zo geregeld alleen ik had het idee dat de taxichauffeur niet goed begreep waar ik precies moest zijn dus op hoop van zegen! Het was inmiddels pikkedonker en na een poosje rijden herkende ik nog steeds niets. Dat waren best akelige momenten want voor hetzelfde geld word je ergens aan de andere kant van de stad gedropt! Maar na een half uur zag ik de hoofdstraat en ben meteen uitgestapt om daarna mijn weg te vervolgen via diverse steegjes. De weg terug in 1x gevonden in het donker. Trots op mezelf!
Bewaker Kishnu vergezelde me met zaklamp naar boven en bleef even voor een praatje. Nou ja, het was meer gebarentaal afgewisseld met een woordje uit mijn woordenboek. En toen was het bedtijd.
NB.0. Waarom klinken die honden hier met name ’s nachts als weerwolven en klinkt het alsof er 50 onder mijn raam staan terwijl ik wil slapen?!
NB.1. Bij de foto’s een impressie van het volunteer house, de omgeving van het huis, Thamel, Secret Garden en een selfie (met ongewassen haar). Ben overigens niet zo dol op selfies maar jullie willen vast af en toe bewijs dat ik daadwerkelijk in Nepal ben ;-))
NB.2. Reacties op FaceBook zie ik niet. Als je wil dat ik eventuele opmerkingen lees, plaats ze dan op deze pagina. (Bemoedigende woorden kan ik goed gebruiken….:-))
NB.3. Ik beloof jullie dat de volgende verslagen iets minder gedetailleerd zullen zijn maar ik ben er nu nog even helemaal vol van!
-
29 Januari 2014 - 07:45
Linda:
Goedemorgen lieve Kaat!
Zit hier met een verschrikkelijke verkoudheid en een glimlach jouw avonturen te lezen. Ben trots op jou en je kan het!!!!!
Liefs Lin -
29 Januari 2014 - 08:34
Simone People4Change:
Hoi Karin,
Fijn dat je goed bent aangekomen. Bishnu had me al laten weten dat alles goed was en dat je twee uur vertraging had:-) Mooi om je eerste indrukken te lezen...is en blijft een aparte stad. Veel succes de komende dagen. Ik ga proberen je deze week nog te bellen.
Groet, Simone -
29 Januari 2014 - 09:14
Jolanda Jansen:
Hoi Karen,
Wij wensen jou een geweldig verblijf met veel indrukken toe, maar dat gaat wel lukken als wij het 1e verslag lezen krijgen wij de indruk dat dat wel goed gaat komen. Geniet ervan.
Groetjes René, Jolanda en Joost -
29 Januari 2014 - 09:46
Martine People4Change:
Hallo Karin,
Wat ben je dapper!! en wat doe je het goed!
Heerlijk juist om al die details te lezen en echt mee te beleven hoe je daar je weg vindt. Want die ga je vinden, daar ben ik van overtuigd.
Hartelijke groet, Martine -
29 Januari 2014 - 13:00
Lenie Van Zutphen:
Hoi Karin wat een superspannende tocht heb je al gemaakt. Was niets voor mij zo in het donker niet wetend of je wel goed zit met de taxi. Vind het erg leuk je verhaal te lezen en ben benieuwd wat je na je " rustdag" nog gaat meemaken.
Succes Lenie van Zutphen
-
29 Januari 2014 - 15:51
Joe:
Hi Karin:
Wat een mooi verhaal. Ik vind het knap dat jiij dat zo maar aan durft. Maar je hebt al eerder van die indrukwekkende reizen gemaakt, dus misschien is dit nu gewoon voor jou.
Je hoeft je verhaal echt niet korter te maken. Ik reis graag met je mee. Wij zullen later dit jaar ook in Nepal zijn, maar dan wel onder andere omstandigheden. Dus alle details over Nepal zijn erg interesant.
Wij hopen dat je het goed magt blijven houden en dat je veel plezier zult hebben, terwijl je met een heel mooi doel bezig bent.
We wensen je een veilige en prachtige tijd.
Groetjes uit Stamford
Joe. -
29 Januari 2014 - 20:14
Je Moeder:
Heel fijn om een teken van leven te krijgen, je hebt al veel indrukken gehad en er zullen er nog vele op je pad komen denk ik.
Nu op naar het serieuze werk, met jou inzet zal (moet) dat lukken!!!!
Hopelijk na een paar weken weer wat meer contact.
Zet hem op je kan het !!!!
Dikke kus, ook voor die schatjes waar je het allemaal voor doet XXX -
29 Januari 2014 - 22:02
Oom Martin, Tante Miek:
Wij hebben genoten van je geweldig verslag Karin. Wat een andere wereld!!!
Heel herkenbaar van onze reizen naar Ghana en Suriname.
Jij gaat het zeker heel goed doen.
Sukses, lieve groeten van ons beiden, Oom Martin,Tante Miek.
1
-
29 Januari 2014 - 22:03
Nicoline :
Hi Karin, leuk om te lezen! Hoeft zeker niet in te korten hoor je verhalen! Leest lekker! Heel veel succes en genieten!! -
29 Januari 2014 - 22:38
Chantal:
Hoi Karin. Wat een belevenissen in zo'n korte tijd! Echt super stoer wat je allemaal onderneemt, gelukkig ben je niet alleen (maar met tienduidenden Karin-fans...). Hoop dat de trip naar het weeshuis goed verloopt en je daar lekker aan de slag kunt. Hoop snel weer van je te horen en hou je taai!
-
30 Januari 2014 - 07:11
Joyce:
Hi Karin,
Leuk om zo een beetje met je mee te reizen.
Geniet, ervan, beleef en heel erg veel succes!
Liefs Joyce -
30 Januari 2014 - 14:36
Joyce:
Hoi Karin,
Fijn dat de ontvangst goed is verlopen. Hopelijk kun je je draai een beetje vinden daar. Die badkamer gaat vanzelf wennen en dan waardeer je de luxe weer thuis. Ben benieuwd naar je eerste verhalen over het echte werk. Dikke XXx Joyce -
30 Januari 2014 - 18:04
Tante Oda:
Ha die Karin
Zie je wel.Het gaat helemaal goed met jou.
Ja dat taxiverhaal dat vind ik zo goed,dat je dat gedaan hebt.En prima de weg terug gevonden.
Je schrijft ook heel leuk en humoristish.Niet inkorten hoor!Tor de volgende keer.Kus tante Oda
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
